.jpg)
Ο καθηγητής David Dolphin, ένας αναγνωρισμένος και σοβαρός βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ του Καναδά, μελετώντας τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο κόμης Δράκουλας στο βιβλίο του Μπραμ Στόκερ, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού δεν είναι και τόσο μύθος, μιας και τα συμπτώματα της πορφυρίας (κόκκινα ούρα, νευρικές κρίσεις, κ.α.) ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό στους θρύλους των βρικολάκων που όλοι γνωρίζουμε, αλλά και σε άλλους σχετικούς θρύλους της Ασίας που μας είναι σχετικά άγνωστοι. Όλες οι εκδηλώσεις αυτής της ασθένειας "κολλάνε" πλήρως στο πρότυπο που έθεσε ο ερευνητής. Έτσι, με μιας, δικαιολογείται γιατί οι βρικόλακες δεν βγαίνουν έξω αν δεν είναι νύχτα, γιατί πίνουν αίμα και γιατί αποφεύγουν - σαν το διάολο το λιβάνι - να φάνε σκόρδο.
Η πορφυρία, μια πολύ σπάνια ασθένεια, περιγράφεται κυρίως ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, επιφέροντας μια υπερευαισθησία, βλέπε υπεραλλεργία, στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή είναι αντικείμενο σοβαρών παραμορφώσεων. Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί πλέον ανώμαλα και, ακόμα πιο εντυπωσιακό, η μύτη και τα δάχτυλά του ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με άκρα ή νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου.
Η εξέλιξη της ασθένειας επιφέρει επίσης μια δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και ο μορφασμός στον οποίον οδηγείται αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του. Δε θέλει και πολύ για τη λαϊκή φαντασία, τα απλά και του μέσου ανθρώπου κυνόδοντα να αποκτήσουν την όψη πραγματικών κοφτερών δοντιών άγριου θηρίου. Είναι προφανές ότι οι βρικόλακες των περασμένων αιώνων ήταν πραγματικά άτυχοι. Δεν είχαν στη διάθεσή τους γυαλιά ηλίου, αλλά ούτε και μπορούσαν να κάνουν μετάγγιση αίματος για να βάλουν μέσα τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια που τους έλειπαν. Εκείνο όμως που χτυπάει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι "βρικόλακες", μην έχοντας κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις αίματος, δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος. Σήμερα οι μέθοδοι αυτές για την καταπολέμηση της πορφυρίας είναι ευρέως διαδεδομένοι, και το μόνο που έχει να ρισκάρει ο ασθενής είναι η περίπτωση να κολλήσει aids. Σε ό,τι αφορά στο σκόρδο, είναι γνωστό ότι το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος. Ένας υγιής άνθρωπος αν φάει σκόρδο θα έχει σίγουρα προβλήματα με την μυρωδιά της ανάσας του, ένας άνθρωπος όμως που πάσχει από πορφυρία, θα δει τα προβλήματά του να δεκαπλασιάζονται αυτομάτως από τη στιγμή που θα βάλει μόλις μια σκελίδα σκόρδου στο στόμα του. Τα τριχωτά και παραμορφωμένα από την ασθένεια πρόσωπά τους άλλωστε θα μπορούσαν να εξηγήσουν από μόνα τους τη θρυλική απέχθεια των βρικολάκων για τους καθρέφτες και... τους σταυρούς, εφόσον μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι "δαιμονισμένοι". Εκείνο όμως που χτυπάει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι "βρικόλακες", μην έχοντας κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις αίματος, δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος.
Οργανικές δυσλειτουργίες: - Ασυνήθιστα απαραίτητη ανάγκη και προτίμηση στο ωμό κρέας, αυγά και άλλες τροφές υψηλές σε πρωτεΐνες, χωρίς όμως να γνωρίζει το γιατί. Εάν μάλιστα δεν λάβει αυτές τις τροφές την στιγμή που αισθάνεται ότι τις χρειάζεται, υπάρχει περίπτωση μέχρι και να λιποθυμήσει. Αφού λάβει αυτές τις τροφές, καταβάλλεται από μια έντονη αίσθηση ηρεμίας και πληρότητας. - Φωτοευαισθησία ή Φωτοφοβία. Δηλαδή, τα μάτια κουράζονται εύκολα και ερεθίζονται (κοκκινίζουν και δακρύζουν) στο έντονο φως ιδίως το φυσικό. - Προτιμά να είναι ξύπνιος τη νύχτα και κοιμάται κατά την διάρκεια της ημέρας. Αυτό, είναι περισσότερο λόγω φωτοφοβίας. - Κάνει πολύ ανήσυχο ύπνο και πολύ πιθανό να υποφέρει και από αϋπνίες. - Παρουσιάζει ανεξήγητη ανθεκτικότητα στα χημικά φάρμακα και τον επηρεάζουν τελείως διαφορετικά. Αντίθετα, τα φυσικά φάρμακα και θεραπείες (βότανα, ιαματικά λουτρά κλπ) δείχνουν να αντιδρούν καλλίτερα στον οργανισμό του και να παρουσιάζουν θεαματικά αποτελέσματα. - Παρουσιάζει χαμηλό ποσοστό οξυγόνου στο αίμα. - Παρουσιάζει χαμηλό αιματοκρίτη.
Επιπλέον, οι γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους με το ίδιο αίμα συγγένειας να κυλά μέσα τους, πολύ συχνοί πριν από κάποιους αιώνες, διευκόλυναν την εγκατάσταση της ασθένειας σε κάποιες συγκεκριμένες "γαλαζοαίματες" περιοχές, όπως ήταν και η Τρανσυλβανία, πατρίδα του Δράκουλα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς της Αγγλίας 'ννα, Γεώργιος ο 3ος, Γεώργιος ο 4ος, αλλά και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο 2ος είχαν χτυπηθεί από την πορφυρία.
Απ' ότι φαίνεται, εκείνο που κατά τη διάρκεια αιώνων απομάκρυνε την προσοχή των γιατρών από τους "βρικόλακες" ήταν οι λαϊκές "διαγνώσεις". Οι διαγνώσεις των ανθρώπων του λαού, των απλών ανθρώπων που τρομοκρατούνταν με το ασυνήθιστο θέαμα που εξέπεμπε η κατάσταση των άτυχων ασθενών. Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς έβλεπαν τότε έναν τύπο που έβγαινε από το σπίτι του μόνο τη νύχτα, που είχε όψη θηρίου και τρίχες παντού. Έναν άνθρωπο που ίσως να μην ήταν άλλος από εκείνο που όλοι έβλεπαν σαν την πηγή όλων των κακών που θα τους έβρισκαν...ΚΟΜΗΣ ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ Ή ΒΛΑΝΤ ΤΣΕΠΕΣ (ΒΛΑΝΤ ΠΑΛΟΥΚΩΤΗΣ )Η ιστορία του δράκουλα έχει εμπνευστεί από τον Βλάντ Τσέπες (τσέπες σημαίνει παλουκωτής από την συνήθειά του να παλουκώνει τους επιδρομείς Τούρκους) ο οποίος ήταν τοπικός ηγεμόνας στα όρια της Τρανσυλβανίας με την Μολδοβλαχία περιοχές που σήμερα ανήκουν στην επικράτεια της Ρουμανίας. Επειδή όμως ήταν σκληρό καρύδι, απόδειξη ότι παλούκωνε στην κυριολεξία τους επιδρομείς κατακτητές Τούρκους είχε αρχίσει να έχει μεγάλη επιρροή και φήμη στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής Ευρώπης πράγμα που δεν άρεσε καθόλου στους Γερμανούς οι οποίοι είχαν και έχουν ακόμα συμφέροντα στην περιοχή της Τρανσυλβανίας. Για να χαλάσουν λοιπόν την φήμη του Τσέπες άρχισαν να διαδίδουν διάφορες τρομερές φήμες για τον αιμοδιψή ηγεμόνα που ούτως ή άλλως ήταν σκληρός(το απαιτούσε βέβαια η εποχή) ώστε να τον κάνουν μη δημοφιλή στην ευρύτερη περιοχή. Το Γερμανικό ρεύμα λοιπόν δημιούργησε αυτούς τους θρύλους για τον αιμοδιψή ηγεμόνα. `Αλωστε υπάρχει και το Ρουμάνικο ιστορικό ρεύμα ή και το Ρώσικο τα οποία αναφέρουν βέβαια ένα σκληρό άνθρωπο αλλά τίποτα παραπάνω. Τα υπόλοιπα που ξέρουμε για τον κόμη Δράκουλα είναι απλώς επινόηση του συγγραφέα του μυθιστορήματος που αργότερα έγινε και μια σειρά ταινιών. Και βέβαια επένδυσε την όλη ιστορία με σκόρδα, σταυρούς, καθρέφτες και το έκανε επιτυχημένα για αυτό και ασχολούμαστε με το θέμα στα όρια του θρύλου και όχι της ιστορικής αλήθειας.
Η βίαιη ιστορία του άρχοντα της Τρανσυλβανίας..
Η σκοτεινή προσωπικότητα του Κόμη Δράκουλα εμπνεύστηκε από τον πρίγκιπα της Βλαχίας, Βλαντ Τσέπες. Γιος του Βλαντ Νρακούλ και εγγονός του ηγεμόνα(βοεβόδα) της Βλαχίας Μιρτσέα του Γηραιού, γεννήθηκε στην πόλη Σιγκισοάρα το 1431 μ.Χ.. Ήταν ο ίδιος, που μετά από χρόνια θα αποτελέσει τον φόβο για ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως η ενσάρκωση του Τρόμου. Μια Αυτοκρατορία που την εποχή εκείνη αποτελούσε φόβητρο για τον υπόλοιπο κόσμο, μιας και είχαν περάσει λίγα χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης..
Ο «εφιάλτης» των Οθωμανών “δημιουργήθηκε” από τον ίδιο τον Σουλτάνο. Μια σειρά από τυχαία γεγονότα τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Αυτοκρατορία, όταν στην ηγεμονία της Βλαχίας ήταν ο πατέρας του. Είχε δοθεί ως αντάλλαγμα μαζί με τον αδερφό του Ράντου, για την ελευθερία του πατέρα του. Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας έμαθε την τουρκική γλώσσα και έγινε δέκτης ανώτερης στρατιωτικής παιδείας. Κάτι που θα αποδειχτεί λάθος για τους τότε δασκάλους του, τους Οθωμανούς. Αποφυλακίστηκε το 1448 και περίμενε αρκετά χρόνια, έως ότου έρθει η στιγμή να εφαρμόσει όσα είχε μάθει..
Το 1456, ύστερα από πολύ υπομονή και ταλαιπωρία, ο Βλαντ αναλαμβάνει την ηγεμονία της Βλαχίας. Από τότε και μέχρι τον θάνατο του, δεν θα περάσει μέρα που να μην αποδεικνύει την απάνθρωπη σκληρότητα του. Η μέθοδος που χρησιμοποιούσε για να θανατώνει τους εχθρούς του, αν και φρικτή, ήταν αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ψυχολογικό πόλεμο.. Η μέθοδος του ανασκολοπισμού. Κάρφωνε τους αιχμαλώτους σε παλούκια, συνήθως ζωντανούς, και άφηνε τα πτώματα τους ως τροφή για τα όρνια..
Αν και απάνθρωπα βίαιος, υποστήριζε ότι ήταν Χριστιανός. Έκανε μάλιστα και αρκετές χρηματικές δωρεές στις μονές του Αγίου Παντελεήμονα και του Φιλόθεου στο Άγιον Όρος.. Ένας συνδυασμός αλλόκοτος, η ενσάρκωση του Κακού πίστευε στην Αγάπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.. Μια σχέση παράλογη, που δεν μπορούσε να είχε γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο.. Ο ίδιος ο Βλαντ Τσέπες φάνταζε αλλόκοσμος..
Ο Βλαντ αναγκάστηκε να πολεμήσει μόνος του τον επεκτατικό στρατό του Σουλτάνου. Ύστερα από την αδιαφορία των Δυτικών μοναρχών, την προδοσία του Βασιλιά των Ούγγρων, Ματθία Κορβίνο (θυμίζει κάτι από τον Κορβίνους του Underworld;), η μάχη φαινόταν άνιση. Μια σίγουρη σφαγή των Βλάχων από 60.000 Οθωμανούς που όδευαν ανενόχλητοι προς την χώρα τους.. Με κεφαλή τον ίδιο τον Σουλτάνο. Ο φόβος όμως που υπήρχε στο στρατόπεδο των Βλάχων, δεν προερχόταν από την δύναμη του εχθρικού στρατού, αλλά από τον ίδιο τον ηγέτη τους.. Κανένας δεν έκανε πίσω στο άκουσμα της φράσης «όποιος σκέφτεται τον θάνατο να μην έλθει μαζί. Να κάτσει εδώ..». Ήξεραν ότι το «κάτσει» είχε διαφορετική σημασία για τον ηγεμόνα τους.. Έτσι, 22.000 ντόπιοι που στην σύνθεση τους υπήρχαν και 12χρονα παιδιά, κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση 3πλάσιας στρατιωτικής δύναμης. Στις τάξεις της οποίας μάλιστα υπήρχαν άριστα εκπαιδευμένοι φονιάδες, δίχως καμιά εξαίρεση..
Η «γέννηση» του Κόμη Δράκουλα..
Πως όμως ο σκληρός, απάνθρωπος και πολεμοχαρής ηγέτης κατέληξε ευγενής εραστής και μάλιστα θηλυπρεπής στην τελευταία εμφάνιση του στους κινηματογράφους(Van Helsing, 2004);
Η πρώτη, ευρέως γνωστή, λογοτεχνική προσέγγιση του θρύλου του Βλαντ του Ανασκολοπιστή έγινε από τον Μπραμ Στόουκερ. Το κλασσικό πλέον «Dracula» του 1897, αν και αποτυχημένο ως προς την ιστορική του αξιοπιστία, εντούτοις η συγγραφική του ικανότητα και η σκοτεινή του φαντασία ήταν υπεραρκετές ώστε ο φανταστικός του μύθος να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.. Κάπως έτσι ξεχάστηκε η πραγματική ιστορία του Βλαντ Τσέπες..
Η μεταμόρφωση του σκληρού Βλάχου ήρωα ήταν σταδιακή.. Με την πάροδο των χρόνων, αλλά και με την παρέλαση τόσων καλλιτεχνικών προσεγγίσεων, έγινε ο απέθαντος ευγενής που γνωρίζουμε σήμερα. Κατέληξε να θεωρείται μια εκλεπτυσμένη μορφή του Κακού και σε καμία περίπτωση ο σκληρός και βίαιος δολοφόνος που το παρελθόν μας εξιστορεί..
Ήταν καταραμένος να ζει πίνοντας το αίμα των θυμάτων του, μια προσθήκη που πηγάζει από παρεξήγηση πραγματικών γεγονότων. Ο Βλαντ ο Ανασκολοπιστής συνήθιζε να τοποθετεί σε παλούκια τους εχθρούς του στις αυλές και στο εσωτερικό του κάστρου ώστε να προκαλεί τρόμο στους αντιπάλους του. Η καθημερινή επαφή με πτώματα τον έκανε, όσο περίεργο και αλλόκοτο να ακούγεται, να εξοικειωθεί με αυτό το αποτρόπαιο θέαμα. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να γευματίζει μπροστά στα ανασκολοπισμένα πτώματα των εχθρών του, κάτι που ενέπνευσε τους υπηκόους του να προχωρήσουν την ιστορία στη γνωστή σημερινή εκδοχή. «Έτρωγε κομμάτια από τα νεκρά σώματα και έπινε αντί για κρασί το αίμα τους.», κάτι που είναι καθαρά αναληθές και δίχως ιστορική τεκμηρίωση..
Ο Κόμης Δράκουλα αποκτάει την βαριά ουγγρική προφορά του μέσα από τον κινηματογράφο(όταν τον υποδύεται ο Μπέλα Λουγκόζι). Στην ταινία που πρωταγωνίστησε ο Κρίστοφερ Λι, παρουσιάζεται να πλησιάζει τα θύματα του ερωτικά, ενώ κάτι το τελείως ξεχωριστό βλέπουμε στην ταινία σταθμός, για τον μύθο του Κόμη, του Φράνσις Φορντ Κόπολα(1992). Σε αυτήν ο Δράκουλας εμφανίζεται ως ένα ων πέρα από το Καλό και το Κακό, που οδηγείται από τον έρωτα και καταστρέφεται από την μοναδική του φύση.. Στην πορεία του ως κινηματογραφικός ήρωας απέκτησε και τα διάφορα αξεσουάρ του.. Μπέρτα, μυτερά δόντια, σμιχτά φρύδια και σκοτεινό ύφος..
Η απουσία οποιασδήποτε βιογραφικής ιστορίας του Κόμη, αλλά και η εμπορική εκμετάλλευση του ήδη αλλοιωμένου μύθου, οδήγησε στην γέννηση του Κόμη των Βαμπίρ. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, ο Βλαντ Ντράκουλα Τσέπες μετατρέπεται στον αιμοδιψή Κόμη Δράκουλα..
Έτσι από την μια πλευρά, έχουμε την περιγραφή του καθολικού επισκόπου Νίκολο Ντε Μοντρούσα που τον συνάντησε..
«Τον τύραννο των Βαλάχων με το όνομα Δράκουλας, που σημαίνει διάβολος,Σύμφωνα με αυτό ήταν βραχύσωμος, δυνατός, με βλοσυρή και φρικιαστική όψη, γαμψή μύτη, φουσκωτά ρουθούνια, πρόσωπο λεπτό και κόκκινο, μακριές βλεφαρίδες σκέπαζαν τα γαλάζια και ορθάνοικτα μάτια του. Μαύρα και παχιά φρύδια έκαναν την ματιά του απειλητική. Το πρόσωπο του δίχως γένια παρά μόνο μουστάκι, φουσκωτούς κροτάφους, και λαιμό σαν ταύρου που ένωνε τον διογκωμένο αυχένα με φαρδύς ώμους που πάνω τους έπεφταν μαύρες σγουρές πλεξούδες..»
Από την άλλη μεριά υπάρχει ο μύθος του Κόμη.. Ένας ευγενής απέθαντος, που θεωρεί κατάρα την δύναμη του, καθόλου σκληρός ή βίαιος αλλά ερωτικός, με θηλυπρεπή συμπεριφορά που πίνει το αίμα των θυμάτων του για να ζήσει ο ίδιος.. Μια τραγική φιγούρα του Κακού.. Τα «Βαμπίρ» σήμερα..
Αν και η βαμπιρική φύση του Κόμη είναι ένας μύθος που αλλοίωσε ολοκληρωτικά τα περισσότερα πραγματικά στοιχεία, εντούτοις το φαινόμενο των βαμπίρ(Vampir) εμφανίστηκε αιώνες πριν το 1897..
Στη φολκλορική παράδοση συναντάμε αρκετές «σκοτεινές» περιγραφές ενός αλλόκοσμου όντος.. Ένα ον λοιπόν, με υπερφυσική σωματική δύναμη, αόρατο κατά βούληση, με την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε διάφορα ζώα, ιπτάμενο και που κατοικεί σε σπηλιές.. Σε πιο σύγχρονες περιγραφές παρουσιάζεται να κατοικεί σε παλιά φρεάτια, από όπου και βγαίνει σε αναζήτηση των θηραμάτων του.. Από τα θύματα του πίνει όλο το αίμα, αλλά και τα υπόλοιπα υγρά του νεκρού σώματος. Όσα από αυτά δεν πεθαίνουν μετατρέπονται και τα ίδια σε βαμπίρ. Με αυτόν τον τρόπο διαιωνίζεται το Αίμα..
Αλλά τα παραπάνω, δεν είναι παρά μύθοι και κλασσικά παραμύθια μιας παράδοσης.. Μπορεί όμως η λογοτεχνική σύλληψη του βαμπιρισμού να πλησιάζει μια πραγματική σπάνια «ασθένεια»;
Στηριζόμενοι σε ιατρικά γραπτά της αρχαίας Ρώμης , ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια πρώιμη μορφή βαμπιρισμού είχε κάνει την εμφάνιση της σε εκείνη την περιοχή.. Είχαν την πεποίθηση ότι ασθενείς μπορούσαν να θεραπευτούν από την επιληψία πίνοντας το αίμα νεκρού μονομάχου.. Μάλιστα, στο έργο του «Φυσική Ιστορία», ο Πλίνιος υποστηρίζει ότι η θεραπεία ήταν πιθανότερη αν ο ασθενής έπινε το αίμα του μονομάχου την στιγμή που αυτός ξεψυχούσε.. Ερχόμενοι στο σήμερα, ο μύθος του βαμπιρισμού θυμίζει σε αρκετούς ερευνητές την αρρώστια της πορφυρίας.. Ο καθηγητής David Dolphin, βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ στον Καναδά, μελέτησε τα συμπτώματα που ο Κόμης των Καρπαθίων παρουσίαζε στο έργο του Μπραμ Στόκερ. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού, εν αντιθέσει με αυτό του Κόμη Δράκουλα, δεν είναι τόσο φανταστικός όσο σήμερα πιστεύουμε.. Πολλά από τα συμπτώματα της πορφυρίας συναντιόνται στους εκατοντάδες μύθους για βρυκόλακες που όλοι έχουμε ακούσει, αλλά και σε κάποιους άγνωστους της Ασίας. Νευρικές κρίσεις, κόκκινα ούρα, υπερευαισθησία στο φως του ηλίου, απέχθεια για το σκόρδο κ.λ.π..
Σύμφωνα πάντα με τον εν λόγω ερευνητή, η σπάνια ασθένεια της πορφυρίας οφείλεται στην έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, κάτι που οδηγεί σε υπερευαισθησία στο φως. Επίσης, ο ασθενής γίνεται δέκτης αρκετών παραμορφώσεων. Η μύτη και τα δάχτυλα ατροφούν σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού παρά με ανθρώπινα άκρα.. Όσο η ασθένεια εξελίσσεται, τα χείλη και τα ούλα του πάσχοντα γίνονται δύσκαμπτα φανερώνοντας απειλητικά τα δόντια του. Όλες αυτές οι παραμορφώσεις δημιουργούσαν ένα αποκρουστικό θέαμα, κάτι που κάνει κατανοητή την απέχθεια των «Βαμπίρ» για τους καθρέφτες.. Τέλος το σκόρδο, σύμφωνα με τον καθηγητή David Dolphin, προκαλούσε τεράστια προβλήματα στους ασθενείς..
Η περιγραφή της ασθένειας ολοκληρώνεται με μια παρατήρηση.. Αν και σήμερα η σπάνια ασθένεια της πορφυρίας αντιμετωπίζεται με συχνές μεταγγίσεις αίματος, στον Μεσαίωνα και παλαιότερα δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Έτσι, όσοι έπασχαν ήταν αναγκασμένοι να καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα αίματος. Κάτι που όμως ιατρικά δεν εξηγείται, μιας και με αυτόν τον τρόπο μετάγγιση αίματος δεν επιτυγχάνεται, ούτε στο ελάχιστο..
Στην ερώτηση επομένως, αν υπήρχε ο Κόμης Δράκουλα αντιστοιχεί μια νέα ερώτηση.. Ποιος Κόμης Δράκουλα; Αν εννοείται τον γιο του Βλαντ Ντρακούλ (Ντράκουλ-α, το α προσδίδει κτητικότητα), Βλαντ Ντράκουλα Τσέπες, η απάντηση είναι καταφατική. Αποτελεί ήρωα και ηγέτη ενός ολόκληρου έθνους. Αν όμως έχετε στο μυαλό σας τον σκοτεινό ευγενή με τα κοφτερά δόντια, την μπέρτα και την ανάγκη για αίμα, τότε όχι. Από ιστορικής άποψης, τίποτα απολύτως δεν τεκμηριώνει την παραπάνω περιγραφή..
Η ιστορία του Κόμη αποτελεί έναν μύθο που καταλήγει να είναι διαχρονικός.. Αν και γεννήθηκε αιώνες πριν, ο μύθος των Βαμπίρ συνεχίζει να μαγεύει τους αναγνώστες του.. Ένας μύθος τόσο περίτεχνα πλεγμένος με την ιστορία, που καταλήγει να την επηρεάζει.. Να επηρεάζει την πραγματικότητα..
η μυθική «Ματωμένη Πριγκίπισσα» του Μεσαίωνα- Ελίζαμπεθ Μπάρθορι(Elizabeth Barthory) Ψυχολογικός Βαμπιρισμός
Νεότερες έρευνες έχουν επικεντρωθεί στην ψυχολογική, παρά στην σωματική, εξήγηση του φαινόμενου της μυθικής «ασθένειας». Εκτός από την αμφισβητούμενη συγγένεια του βαμπιρισμού με την πορφυρία, τίποτα άλλο δεν εξηγεί την ανάγκη των ανθρώπων-βαμπίρ για αίμα. Σύμφωνα λοιπόν με την ψυχολογική προσέγγιση, τα βαμπίρ είναι κανονικοί άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα. Έχουν την πεποίθηση ότι πίνοντας το αίμα κάποιων ατόμων θα πάρουν και τις δυνάμεις και τις γνώσεις τους..
Αυτή η προσέγγιση του φαινόμενου των βαμπίρ συναντάται στην περίπτωση της Κόμισσας της Ουγγαρίας, Ελίζαμπεθ Μπάρθορι(Elizabeth Barthory), γνωστή σήμερα ως η μυθική «Ματωμένη Πριγκίπισσα» του Μεσαίωνα. Μια γυναίκα, ψυχολογικά ασθενής, που η λογική της κατέρρευσε μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ιστορικά στοιχεία αναφέρουν ότι χρησιμοποιούσε το αίμα των θυμάτων αντί για νερό όταν έκανε μπάνιο.. Είχε την πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο θα της έδινε την αθανασία που επιζητούσε.
Η Elizabeth Bathory γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1560 στην Ουγγαρία.Ακόμα και η γέννησή της δεν ήταν φυσιολογική: Η Elizabeth ήταν παιδί του Γεώργιου και της Άννας Μπάθορυ, συγγενών μεταξύ τους.Η τακτική αυτή ήταν διαδεδομένη στις αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης , αφού πίστευαν ότι έτσι κρατούν τη "γραμμή αίματος" καθαρή. Οι οικογένεια των Bathory είχε μεγάλη επιρροή στην Ουγγαρία και μεταξύ των μελών της υπήρχαν πολλοί πολέμαρχοι, πολιτικοί και κληρικοί.
Η Elizabeth παντρεύτηκε με προξενιό τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ferencz Nadasdy,στρατιωτικό ήρωα της εποχής στον πόλεμο ενάντια στους Τούρκους.Ο Ferencz έλειπε σχεδόν συνέχεια από το κάστρο με αποτέλεσμα η Elizabeth να βρει παρηγοριά σε ερωτικά όργια. Κάπου εκεί άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της διαταραγμένης προωσπικότητάς της.Ήδη κάποιες από τις υπηρέτριεςείχαν χτυπηθεί βίαια με αφορμές ασήμαντες. Μετά το θάνατο του συζύγου της,πέρασε κάποιο διάστημα στη Βιέννη με αριστοκρατικούς κύκλους προκαλώντας όχι λίγα σχόλια για τη ζωή της. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών να επανέλθει στην προηγούμενη κατάστάσή της η Elizabeth τελικά μετακομίζει στο κάστρο Csejthe.Εκεί θα συμβεί κάτι που θα αλλάξει για πάντα της ζωή της, αλλά και τη ζωή πολλών αθώων κοριτσιών: Καθώς η Κόμισσα πλησίαζε τα 40 της χρόνια και η ομορφιά της άρχισε να ξεθωριάζει, μια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό της: Πίστεψε ότι το φρέσκο αίμα μικρών παρθένων κοριστιών θα σταματούσε το γήρας και θα διατηρούσε για πάντα την ομορφιά της.Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να το βρει και να λουστεί με αυτό...Είχε βρει το εληξήριο της ζωής...Κάπως έτσι ξεκίνησε η γέννηση του σκοτεινού Μύθου της Bathory.
Αυτό που ακολουθεί είναι δύσκολο να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους.Το κάστρο της Κόμισσας πλέον είχε μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο κολαστήριο. Μάλιστα για να εξασφαλίσει τη σταθερή ροή νέων κοριστιών στο κάστρο της χρησιμοποιούσε μια απλή μέθοδο: Νεαρές παρθένες κοπέλες κατώτερων κοινωνικών τάξεων στέλνονταν στο κάστρο της Κόμισσας για να μείνουν μαζί της και να μπορέσουν έτσι να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση με την ελπίδα κάποια στιγμή να ανέβουν κοινωνικά. (πρακτική επίσης διαδεδομένη εκείνη την εποχή) Μόνο που αντί για κοινωνική άνοδο οι νεαρές κοπέλες τροφοδοτούσαν την ακόρεστη δίψα για αίμα της Κόμισσας.
Η κόμισσα έδωσε εντολή σε σιδηρουργούς απο την Γερμανία να της ετοιμάσουν καινούρια όργανα βασανισμού, που κύριο σκοπό τους είχαν τη συλλογή αίματος από τις παρθένες. Έτσι, γρήγορα στο κάστρο έφτασαν διάφορα όργανα βασανισμού, ένα από τα οποία ήταν η Σιδηρά Παρθένα (Iron Maiden) που ήταν και από τα πιο γνωστά. Αυτό ήταν μια μεγάλη μεταλλική σαρκοφάγος σε ανθρώπινο ύψος, μέσα στην οποία υπήρχαν καρφιά και από τις δύο πλευρές και λίγος χώρος για να χωράει η παρθένα, έτσι ώστε όταν έκλεινε τα καρφιά να ξεσκίσουν τη σάρκα της. Στο κάτω μέρος της σαρκοφάγου υπήρχε μια δίοδος όπου μαζευόταν το αίμα όταν άρχιζε να τρέχει. Με τη βοήθεια των υπηρετων της απήγαγε πολλά κορίτσια από τις γύρω περιοχές, τα έφερνε στο κάστρο και τα φυλάκιζε σε ένα υπόγειο μυστικό δωμάτιο που ήταν γνωστό ως " ο θάλαμος βασανιστηρίων της Εξοχότητάς της ", κάνοντας τους τα χειρότερα βασανιστήρια που μπορούσε να φανταστεί κανείς...Τις κάρφωνε με καρφίτσες στα γεννητικά τους όργανα και σε άλλα ευαίσθητα σημεία του σώματος όπως κάτω από τα νύχια. Τους έκοβε τα δάχτυλα ή τις χτυπούσε στο πρόσωπο μέχρι που άκουγε τα κόκαλα να σπάνε. Προτιμούσε μάλιστα να έχει το θύμα της γυμνό μπροστά της και να τα χτυπάει από τη μπροστινή πλευρά και όχι από πίσω. Αυτό το έκανε για να μπορεί να βλέπει πως διαγραφόταν ο πόνος στα πρόσωπα των θυμάτων της όταν τα βασάνιζε. Χρησιμοποίησε νέες τεχνικές βασανισμού...Μια από τις εφευρέσεις της ήταν να γδύνει ένα κορίτσι, να το αλείφει ολόκληρο με μέλι και μετά να το δένει μόνο του στο δάσος, αφήνοντας το στο έλεος των πεινασμένων εντόμων... Επίσης το χειμώνα, έγδυνε ένα κορίτσι και το έβγαζε έξω από το κάστρο όπου του έριχνε νερό μέχρι να παγώσει ζωντανό και να πεθάνει από το τσουχτερό κρύο που υπάρχει τέτοια εποχή στα Καρπάθια. Για να βασανίζει τα θύματα της και να βγάζει το αίμα τους η Elizabeth χρησιμοποιούσε σφυριά, καυτά καρφιά, μαχαίρια, ψαλίδια, διπλούς πέλεκεις, πυρωμένα σίδερα και άλλα. Τέλος οι υπηρέτες της τις κρεμούσαν ανάποδα με αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους από ένα κλουβί και τους έκοβαν το λαιμό για να χυθεί το αίμα όσο ήταν ακόμα ζεστό, έτσι ώστε να παίρνει το ντους της η Elizabeth μέσα στην ασημένια μπανιέρα της... Βασάνιζε επί βδομάδες ή ακόμα και μήνες τα κορίτσια, μέχρι που τις έσφαζε. Γρήγορα η Elizabeth επιτιθόταν στα θύματά της με γυμνά δόντια, κόβοντας μεγάλα κομμάτια σάρκας από τα χείλη, τα μάγουλα, τους ώμους, τα στήθη τους κ.λ.π.
Παρόλο που με την εξαφάνιση των κοριτσιών αυτών, η Elizabeth άρχισε να γίνεται πολύ προσεχτική στις κινήσεις της, οι άνθρωποι των γειτονικών χωριών άρχισαν να μιλάνε. Και σύντομα η φήμη του τρόμου στο κάστρο Csejthe έφτασε στα αυτιά του Αυτοκράτορα της Ουγγαρίας. Ο Αυτοκράτορας τότε διέταξε τον ξάδερφο της Elizabeth, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της επαρχίας να εισβάλει στο κάστρο.
Στις 30 Δεκεμβρίου του 1610 μία ομάδα στρατιωτών καθοδηγούμενη από τον ξάδερφό της εισέβαλε στο κάστρο. Αυτό που αντίκρισαν δύσκολα περιγράφεται: Ένα νεκρό κορίτσι βρισκόταν στον κεντρικό διάδρομο, γεμάτη στο αίμα, ένα άλλο κορίτσι, του οποίου το σώμα ήταν διάτρητο, ήταν ακόμη ζωντανό. Στο υπόγειο ανακάλυψαν πολλά κορίτσια να περιμένουν μέσα σε κελιά, ορισμένα από τα οποίαήταν ήδη βασανισμένα. Στα θεμέλια του κάστρου βρήκαν σωρούς από 50 νεκρές κοπέλες...
Κατά τη διάρκεια της δίκης της το 1611, βρέθηκε μία λίστα ονομάτων από περίπου 650 θύματα της κόμισσας! Οι συνεργάτες της καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Στην Elizabeth όμως λόγω της αριστοκρατικής καταγωγής της δε της επιβλήθηκε η ίδια τιμωρία. Ο ουγγρικός νόμος έλεγε ρητά ότι άτομα αριστοκρατικών οικογενειών δε μπορούσαν να θανατωθούν. Για το λόγο αυτό η τιμωρία που της δόθηκε ήταν η ισόβια φυλάκιση στο ίδιο της το κάστρο. Την κλείδωσαν σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, στο οποίο έχτισαν την πόρτα αφήνοντας μία μικρή σχισμή για να μπορούν οι φύλακες να της δίνουν φαγητό.
Στις 21 Αυγούστου, του ίδιου έτους, ένας δεσμοφύλακας βρήκε το φαγητό της ανέγγιχτο και είδε την κόμισσα με το κεφάλι κατεβασμένο. Η Elizabeth Bathory,η «Ματωμένη Κόμισσα», είχε πια πεθάνει σε ηλικία 54 ετών, στο ίδιο της το κάστρο.
Θάφτηκε συνοδευόμενη από τελετές εξορκισμού στη γη των Bathory στο Ecsed.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Elizabeth "απέκτησε" το χαρακτηρισμό του Βαμπίρ και έγινε η προσωποποίηση
Ο μύθος της, όπως ήταν φυσικό, πήρε γιγάντιες διαστάσεις. Με μια δόση υπερβολής, πιστεύεται ότι είχε πιει το αίμα 650 παρθένων κοριτσιών. Ακόμη και σήμερα, κάτοικοι των Καρπαθίων υποστηρίζουν ότι την βλέπουν να τριγυρνάει ψάχνοντας απεγνωσμένα και με θυμό το επόμενο της θύμα..του Απόλυτου Κακού.(όχι άδικα θα λέγαμε!) Ακόμη και σήμερα η Elizabeth "μνημονεύεται" εμμέσως: Η φράση "Λουτρό Αίματος" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θολή ανάμνηση μιας υπαρκτής κόλασης...
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
