Ο Θεός αγνοεί που βρίσκονται τα δημιούργηματά του και…ρωτά να μάθει. Κατά τ’ άλλα όμως είναι…Παντογνώστης:
«Και εκάλεσε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ και είπεν αυτώ. Αδάμ που εί;» (Γένεσις Γ 9).
«Πού έστιν Άβελ ο αδελφός σου;» (Γένεσις Δ 9).
Ο Θεός προτιμά τα παχιά πρόβατα και το αίμα τους από την αναίμακτη προσφορά καρπών που έκανε ο Κάιν, η οποία δεν άρεσε καθόλου στον Κύριο και θεωρήθηκε από αυτόν σαν ένα «κακό δώρο»:
«Μετά τινά χρόνον ο Κάιν προσέφερε θυσίαν στον Θεόν από τους καρπούς των αγρών του. Ο δε Άβελ προσέφερε και αυτός θυσίαν από τα πρωτότοκα των προβάτων του και μάλιστα από τα πλέον ευτραφή και παχιά. Ο δε Θεός είδε με ευμένειαν τον Αβελ και τα δώρα του. Εις τον Κάιν όμως και την θυσίαν του δεν έδωσε καμμίαν προσοχήν. Ένεκα τούτου ο Κάιν εδυσφόρησε πάρα πολύ κι εσκυθρώπασε το πρόσωπον αυτού. Ηρώτησε Κυριος ο Θεός τον Καιν· “διατί έγινες περίλυπος και κατέβασες οργισμένος τα μούτρα σου; Δεν γνωρίζεις ότι εάν προσφέρης δώρα ως θυσίαν στον αληθινόν Θεόν, δεν εκλέξης όμως τα καλά δώρα εις ένδειξιν ευλαβείας, αμαρτάνεις ενώπιον του Θεού; Αλλά ησύχασε· το κακόν είναι εις την εξουσίαν σου και δύνασαι αν θέλης να το νικήσης”» (Γένεσις 4 3-7).
Ο «Παντογνώστης» έχει χρεία…κατασκόπων για να μάθει τι γίνεται στη γη των Χαναναίων (εκ μέρους του εκλεκτού του λαού πάντα):
«Απόστειλον σεαυτώ άνδρας και κατασκεψάσθωσαν την γην των Χαναναίων» (Αριθμοί ΙΓ 3).
Ο μέγας Νομοθέτης, έχει προνοήσει για τα πάντα, ακόμα και για τις πιο απίθανες περιπτώσεις «παραβατικότητας»: Αν «πλακώνονται» στο ξύλο δυο άνδρες και στο σημείο εκείνο παρίσταται η σύζυγος, ενός εξ αυτών, τής απαγορεύεται να υπερασπιστεί τον άνδρα της, πιάνοντας τα…«δίδυμα» (όρχεις) τού αντιπάλου του. Αν διαπράξει κάτι τέτοιο, τιμωρείται κατ’ εντολήν τού Παντοδύναμου και Πανάγαθου, με κοπή τού χεριού της. Εδώ φανερώνεται ξεκάθαρα, η εκτίμηση που τρέφει ο Κύριος στους όρχεις, καθώς η ενδεχόμενη απώλεια της ζωής ενός εκ των αντιμαχομένων κατά την διάρκεια της μάχης, τίθεται σε δεύτερη μοίρα. Η μόνη απορία που μένει, είναι τί ακριβώς προέβλεψε ο Νομοθέτης στην «απίθανη» περίπτωση που η γυναίκα σώσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τον άντρα της (σκοτώνοντας π.χ. τον αντίπαλο με μια κοτρώνα):
«…εάν δε μάχωνται άνθρωποι [...] και προσέλθη η γυνὴ ενὸς αυτών εξελέσθαι τον άνδρα αυτής εκ χειρός τού τύπτοντος αυτὸν και εκτείνασα την χείρα επιλάβηται των διδύμων αυτού, αποκόψεις την χείρα αυτής» (Δευτερονόμιο 25 11).
Άνθρωπος είναι κι ο Θεός. Ξεχνάει που και που:
«Και ενεθυμήθη ο Θεός ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και διενοήθη» (Γένεσις ΣΤ 6).
Κι επειδή είναι άνθρωπος κι αυτός, έχει το δικαίωμα να κάνει και κάνα λάθος και να μετανοεί:
«Και Κύριος μετεμελήθη ότι εβασίλευσε τον Σαούλ επί Ισραήλ» (Βασιλείς Α. ΙΕ 35).
Από πού προκύπτει η βεβαιότητα ότι ο Θεός κατοικεί στον Ουρανό; Απ’ τα λεγόμενά του δεν φαίνεται να κοιτάζει προς τα κάτω:
«Άρω εις τον ουρανόν την χείρα μου» (Δευτερονόμιο ΛΒ 40).
Ο Κύριος προτείνει πρωτότυπους και γευστικούς τρόπους μαγειρικής. Διατάσσει τον προφήτη του Ιεζεκιήλ να ψήσει το φαγητό του μέσα σε ανθρώπινα…κόπρανα (λαϊκιστί: σκατά). Τελικά, μπρος στην εύλογη αντίδραση του Ιεζεκιήλ, ρίχνει νερό στο κρασί του και συμβιβάζεται με…βοδινά κόπρανα:
«Λάβε σεαυτώ πυρούς και κρίθας και κύαμον και φακόν και κέγχρον και όλυραν και εμβαλείς αυτά εις άγγος οστράκινον και ποιήσεις αυτά σεαυτώ εις άρτους…και εγκρυφίαν κρίθινον φάγεσαι αυτά εν βολβίτοις κόπρου ανθρωπίνης εγκρύψεις αυτά…και είπα μηδαμώς, Κύριε Θεέ του Ισραήλ…και είπε προς με ιδού δέδωκα σοι βόλβιτα βοών αντί των βολβίτων των ανθρώπων, και ποιήσεις τους άρτους σου επαυτών» (Ιεζεκιήλ Δ 9-15).
Ο Κύριος προνόησε και για το επιδόρπιο του Ιεζεκιήλ. Μετά από το θεσπέσιο γεύμα που προηγήθηκε, η καταβρόχθιση ενός ολόκληρου…βιβλίου είναι ότι καλύτερο. Το πιστοποιεί μάλιστα και ο ίδιος ο Ιεζεκιήλ, ο οποίος μας πληροφορεί ότι έχει γεύση μελιού (το βιβλίο…):
«Και ιδού χειρ εκτεταμένη προς με και εν αυτή κεφαλίς βιβλίου…και είπε προς με υιέ ανθρώπου κατάφαγε την κεφαλίδα ταύτην και λάλησον τοις υιοίς Ισραήλ…και διήνοιξε το στόμα μου και εψώμισε με την κεφαλίδα….και εγένετο εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκάζον» (Ιεζεκιήλ Γ 1-3).
Ο Κύριος πάει και…κατασκήνωση με τον εκλεκτό του λαό:
«Εγώ είμαι Κύριος κατασκηνών εν μέσω των υιών Ισραήλ» (Αριθμοί ΛΕ 34).
Σίγουρα ο Διάβολος είναι ο δημιουργός του Κακού;:
«Εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος,ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά» (Ησαΐας ΜΕ 7).
Ο Θεός απεχθάνεται τα…«κατασκευαστικά λάθη» του, ακόμα και των ζώων:
«Ο Θεός απεχθάνεται τα σωματικά ελαττώματα, ακόμα και στα θυσιαζόμενα σε αυτόν ζώα» (Έξοδος 12 5).
Ο Θεός, προάγει τη δουλεία και το δουλεμπόριο:
«Είπε δε ακόμη ο Νώε· “ευλογημένος ο Θεός του Σημ και ο Χαναάν θα είναι δούλος αυτού κατά την δικαίαν απόφασιν του Θεού”» (Γένεσις 9 26).
«Εάν Εβραίος πωλήση εις άλλον Εβραίον την θυγατέρα του ως δούλην, αυτή δεν θα εξέλθη ελευθέρα, όπως εξέρχονται αι δούλαι των ειδωλολατρών, αλλά εάν δεν ευχαριστήση τον κύριόν της, στον οποίον αυτή έχει δοθή ως δούλη, η ως σύζυγος δευτέρας σειράς, δύναται ο κύριός της να την πωλήση εις ομοεθνή του. Δεν έχει όμως το δικαίωμα, επειδή την κατεφρόνησε και την απέρριψε, να την πωλήση εις ειδωλολάτρην…». (Έξοδος 21 7-8).
«…Ο δούλος θεωρείται ότι είναι χρήμα του, ιδιοκτησία του» (σ.σ.: τού κυρίου του) (Έξοδος 21 21).
Κι ο Ιησούς όμως, δεν φαίνεται να έχει διαφορετική άποψη απ’ τον «πατέρα» του:
«Ας έχετε υπ’ όψιν σας, ότι δεν υπάρχει μαθητής ανώτερος από τον διδάσκαλόν του ούτε δούλος ανώτερος από τον κύριόν του» (Κατά Ματθαίον 10 24).
Κάνει όμως και κάποιες εξαιρέσεις:
«Εκείνος που θα αρπάξη κρυφίως ένα Ισραηλίτην και τον βασανίση και τον πωλήση κατόπιν ως δούλον θα τιμωρήται με θάνατον, εάν αποδειχθή η ενοχή του» (Έξοδος 21 17).
Η…εκσπερμάτωση έξω από τον κόλπο της γυναίκας (κοινώς «τράβηγμα»), είναι βαρύτατο αμάρτημα και τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών:
«Ο πρωτότοκος όμως αυτός υιός του Ιούδα έγινε φαύλος και κακός ενώπιον του Κυρίου, δι’ αυτό και ο Θεός τον εθανάτωσε. Μετά τον θάνατον του Ηρ είπεν ο Ιούδας στον υιόν του τον Αυνάν· “πάρε ως σύζυγον την χήραν του αδελφού σου, την Θαμάρ, ελθέ εις συνάφειαν με αυτήν και απόκτησε τέκνον δια τον αδελφόν σου, ο οποίος απέθανεν άτεκνος”. Ο Αυνάν, γνωρίζων πολύ καλά ότι το τέκνον, που θα εγεννάτο από την συνάφειάν του προς την γυναίκα του αδελφού του, δεν θα ήτο ιδικόν του, όταν ήρχετο εις συνάφειαν προς αυτήν, άφηνε το σπέρμα του να χύνεται εις την γην, δια να μη δώση τέκνον στον άτεκνον αδελφόν του. Το γεγονός αυτό εφάνη στον Θεόν πολύ κακόν, ο δε Θεός εθανάτωσε τον Αυνάν δια την κακήν αυτήν πράξιν» (Γένεσις 38 7-10).
Όμως Πανάγαθε, μήπως αντιφάσκεις λίγο;:
«Εκείνος ο οποίος θα λάβη ως σύζυγον την γυναίκα του αδελφού του, διαπράττει ακάθαρτον πράξιν. Απεκάλυψε την ασχημοσύνην του αδελφού του. Αυτός και εκείνη θα αποθάνουν άτεκνοι» (Λευιτικόν 20 21).
Ο Θεός είναι πανάγαθος, δίκαιος και φυσικά…αγαπά. Τεκμηριωμένο αυτό:
«Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν λέγων εκδίκει την εκδίκησιν» (Αριθμοί ΛΑ 1).
«Θεός ζηλωτής και εκδικών Κύριος, εκδικών Κύριος μετά θυμού, εκδικών Κύριος τους υπεναντίους αυτού και εξαιρών τους εχθρούς αυτού» (Ναούμ Α 2).
«Οργή Κυρίου εξήλθε θυμώδης, εξήλθεν οργή στρεφομένη, επασεβείς ήξει. Ου μη αποστραφή οργή θυμού Κυρίου, έως ποιήσει και έως καταστήση εγχείρημα καρδίας αυτού» (Ιερεμίας ΛΖ 23-24).
«…Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο θεός σου, θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσι με…» (Έξοδος Κ 5).
«Κόψει Κύριος πάντας τους λαούς, όσοι επεστράτευσαν επί Ιερουσαλήμ τακήσονται αι σάρκες αυτών εστηκότων αυτών επί τους πόδας αυτών, και οι οφθαλμοί αυτών ρυήσονται εκ των οπών αυτών, και η γλώσσα αυτών τακήσεται εν τω στόματι αυτών» (Ζαχαρίας ΙΔ 12).
«Και πατάξεις τον Αμαλήκ και Ιερίμ…και εξολοθρεύσεις αυτόν και αναθεματιείς αυτόν και πάντα τα αυτού και ου φείση απαυτού και αποκτενείς από ανδρός έως γυναικός και από νηπίου έως θηλάζοντος και από μόσχου έως προβάτου και από καμήλου έως όνου» (Βασιλείς Α. ΙΕ 3).
Ο Πανάγαθος, επιστρατεύει μέχρι και…σφήκες για να μην ξεφύγει κανείς απ’ την…«στοργή» του:
«Και τας σφηκίας αποστελεί Κύριος ο Θεός σου εις αυτούς, έως αν εκτριβώσιν οι καταλελειμένοι και οι κεκρυμμένοι από σου…και καταναλώσει Κύριος ο Θεός σου τα έθνη ταύτα από προσώπου σου κατά μικρόν-μικρόν ου δυνήση εξαναλώσαι αυτούς το τάχος, ινά μη γένηται η γη έρημος και πληθυνθή επί σε τα θηρία τα άγρια. Και παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου και απολείς αυτούς απωλεία μεγάλη, έως αν εξωλοθρεύσητε αυτούς» (Δευτερονόμιον Ζ 20).
Απ’ την «αγάπη» του δεν γλυτώνουν ούτε τραυματίες, ούτε παιδιά, αλλά ούτε και τα…ζώα:
«Διότι θυμός Κυρίου επί πάντα τα έθνη και οργή επί τον αριθμόν αυτών του απολέσαι αυτούς και παραδούναι αυτούς εις σφαγήν. Οι δε τραυματίαι αυτών ριφήσονται και οι νεκροί, και αναβήσεται αυτών η οσμή, και βραχήσεται τα όρη από του αίματος αυτών» (Ησαΐας ΛΔ 2).
«Και πατάξω πάντας τους κατοικούντας εν τη πόλει ταύτη,τους ανθρώπους και τα κτήνη,εν θανάτω μεγάλω και αποθανούνται» (Ιερεμίας ΚΑ 6).
«Εγενήθη δε μεσούσης της νυκτός και Κύριος επάταξε παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτω, από πρωτοτόκου Φαραώ του καθημένου επί του θρόνου έως πρωτοτόκου της αιχμαλώτιδος της εν τω λάκκω και έως πρωτοτόκου παντός κτήνους» (Έξοδος ΙΒ 29).
Κάνει όμως και καμμιά εξαίρεση. Για…τα ζώα:
«Και εγεννήθησαν οι πεσόντες εν τη ημέρα εκείνη από ανδρός και έως γυναικός δώδεκα χιλιάδες, πάντας τους κατοικούντας Γαι πλην των κτηνών και των σκύλων…κατά πρόσταγμα Κυρίου» (Ιησούς Ναυί Η 25-27).
Την πληρώνουν όμως τα…δέντρα και τα γλυπτά:
«Τους βωμούς αυτών καθελείτε και τας στήλας αυτών συντρίψετε και τα άλση αυτών εκκόψετε και τα γλυπτά των Θεών αυτών κατακαύσατε εν πυρί» (Έξοδος ΛΔ 13).
Αγάπε με ή…κάηκες:
«Επικατάρατα τα έκγονα της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γής σου…τα βουκόλια των βοών σου και τα ποίμνια των προβάτων σου…προσκολλήσαι Κύριος εις σε τον θάνατον…πατάξαι σε Κύριος εν απορία και πυρετώ και ριγεί και ερεθισμώ και ανεμοφθορία και τη ώχρα…πατάξαι σε Κύριος παραπληξία και αορασία και εκστάσει διανοίας…γυναίκα λήψη και ανήρ έτερος έξει αυτήν…πατάξαι σε Κύριος εν έλκει πονηρώ επί τα γόνατα και επί τας κνήμας και φάγη τα έκγονα της κοιλίας σου, κρέας υιών σου και θυγατέρων σου» (Δευτερονόμιο ΚΗ 15-69).
«Κατά δε την εκτέλεσιν του δια λιθοβολισμού θανάτου πρώτη η χειρ των μαρτύρων θα ρίψη τον λίθον κατά του καταδίκου, και κατόπιν θα ρίψουν λίθους τα χέρια του λαού. Ετσι δε θα αφαιρέσετε από ανάμεσά σας τον παραβάτην της θείας εντολής» (Δευτερονόμιον 17 7).
«Όποιος δεν μείνει ενωμένος μαζή μου, έχει ήδη πεταχθή έξω, όπως το άχρηστο κλήμα και θα ξηραθή και όπως οι άνθρωποι μαζεύουν τα κομμένα κλήματα, τα ρίπτουν στο πυρ και τα καίουν, έτσι και εκείνοι, που χωρισμένοι από εμέ μένουν άκαρποι και άχρηστοι, θα ριφθούν από τους αγγέλους στο πυρ της αιωνίου κολάσεως» (Κατά Ιωάννην 15 6).
«Θεόπνευστα» λόγια ανταποδοτικής «αγάπης»:
«Εάν συμπλακούν δύο άνδρες και κτυπήσουν γυναίκα έγκυον, εξέλθη δε το παιδίον ασχημάτιστον, ο ένοχος θα πληρώση αποζημίωσιν, την οποίαν θα ζητήση ο σύζυγος της γυναικός και την οποίαν θα επιβάλη το δικαστήριον. Εάν όμως το παιδί είναι τελείως διαμορφωμένον, ο ένοχος θα δώση ζωήν αντί ζωής· θα καταδικασθή εις θάνατον, σύμφωνα με τον νόμον της ανταποδόσεως, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, έγκαυμα αντί εγκαύματος, τραύμα αντί τραύματος, μώλωπα αντί μώλωπος» (Έξοδος 21 22-25).
Η θεϊκή λογική, σοφία και δικαιοσύνη, σ’ όλο της το μεγαλείο:
«Εάν κανείς κτυπήση και καταστρέψη τον οφθαλμόν του δούλου του η κτυπήση τον οφθαλμόν της δούλης του και τους τυφλώση, θα τους αφήση ελευθέρους αντί του οφθαλμού των» (Έξοδος 21 26).
Ο Κύριος απαγορεύει σαφώς τις θυσίες. Εκτός κι αν…:
«Εκείνος που προσφέρει θυσίαν εις τα είδωλα, θα καταδικάζεται, και θα εξολοθρεύεται δια θανάτου. Μονον στον Κύριον θα προσφέρετε θυσίας» (Έξοδος 22 20).
Απ’ όλα έχει ο «μπαξές». Και βρεφοκτονίες…:
«Μακάριος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα κρατήση εις τας χείρας του τα βρέφη σου και θα τα συντρίψη κτυπών αυτά στους βράχους» (Ψαλμοί 136 9).
Και κανιβαλισμό:
«Μια γυναίκα μου είπε· φέρε το παιδί σου να το φάγωμεν σήμερον, το δε δικό μου το παιδί θα το φάγωμεν αύριον. Πράγματι εψήσαμε το παιδί μου και το εφάγαμε. Και είπα προς αυτήν κατά την δευτέραν ημέραν· Φέρε τώρα το δικό σου το παιδί, δια να το φάγωμεν. Εκείνη όμως απέκρυψε το παιδί της» (Βασιλείς Δ’ 6 28-29).
Ο Κύριος δε μας τα λέει καλά… Αποκαλεί «ασχημοσύνη» το γυναικείο αιδοίο. Μα δικό του δημιούργημα δεν είναι;:
«Εάν κάποιος άνδρας κοιμηθή μετά γυναικός, η οποία ευρίσκεται εις την έμμηνον περίοδόν της, και ξεσκεπάση την ασχημοσύνην αυτής, την πηγήν της εκροής του αίματος, και αυτή εκουσίως απεκάλυψε την ροήν του αίματος αυτής, θα εξολοθρευθούν και οι δύο εκ μέσου της γενεάς αυτών» (Λευιτικόν 20 18).
Η ονείρωξη επιφέρει προσωρινή εξορία μετά καθαρμού:
«Εάν υπάρχει ανάμεσά σου άνθρωπος που δεν είναι καθαρός από την ακούσια νυχτερινή ρεύση, να βγαίνει έξω από το στρατόπεδο και να μην μπαίνει μέσα μέχρι το βράδυ. Όταν νυχτώσει, να λουστεί σε όλο το σώμα με νερό και με την δύση του ήλιου να ξαναμπαίνει στο στρατόπεδο» (Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15).
Προσέξτε πως και που…χέζετε (διακαθιζάνετε), γιατί ο Θεός κυκλοφορεί ανάμεσά σας. Μην πατήσει τα «κακά» (ασχημοσύνη) σας κατά λάθος:
«…και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου…» (Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15).
Ο Κύριος είναι σαφής. Οι Εβραίοι είναι ο εκλεκτός του λαός και τού υπόσχεται ότι θα επικρατήσει παντός έθνους:
«Ότι λαός άγιος εί Κυρίω τω Θεώ σου και σε προείλετο Κύριος ο Θεός σου είναι αυτώ λαόν περιούσιον παρά πάντα τα έθνη όσα επί προσώπου γης» (Δευτερονόμιο Ζ6).
«Αιτήσαι παρεμού και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γής. Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς. Και νυν βασιλείς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οι κρίνοντες την γην δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω» (Ψαλμός Β’).
«Εάν υπακούσετε στους λόγους μου και κάμετε όλα όσα θα σας είπω, θα είμαι εχθρός στους εχθρούς σας και θα αντιπαρατάσσωμαι εναντίον εκείνων, που ανθίστανται εις σας. Θα έχετε δε αυτήν την προστασίαν μου, διότι ο άγγελός μου θα προπορεύεται ως οδηγός σας και θα σας εισαγάγη εις την Χαναάν, όπου σήμερον κατοικούν οι Αμορραίοι, οι Χετταίοι, οι Φερεζαίοι, οι Χαναναίοι, οι Γεργεσαίοι, οι Ευαίοι και οι Ιεβουσαίοι. Αυτούς εγώ θα τους ξεπαστρέψω» (Έξοδος 23 22-23).
Ο Κύριος είναι μέγας «φιλέλλην», έχει δε, μια ολοφάνερη «εκτίμηση» στους Κρήτες:
«Διότι ενέτεινα σε Ιούδα, εμαυτώ εις τόξον, έπλησα τον Εφραίμ και εξαγέρω τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επαυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς, και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπιόνται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστηρίων» (Ζαχαρίας Θ 13-15).
«Ουαί οι κατοικούντες το σχοίνισμα της θαλάσσης πάροικοι Κρητών…και έσται Κρήτη νομή ποιμνίων και μάνδρα προβάτων» (Σοφονίας Β 4-6).
«Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν και ποιήσω εν αυτοίς εκδικήσεις μεγάλας και επιγνώσονται διότι εγώ Κύριος,εν τω δούναι την εκδίκησιν μου επαυτούς» (Ιεζεκιήλ ΚΕ 16-17)
Ο Παντοκράτωρ δεν είναι υλιστής, όπως οι κοινοί θνητοί. Ή μήπως είναι;:
«Εμόν το αργύριον και εμόν το χρυσίον, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Αγγαίος Β 8).
«Τας απαρχάς του σίτου από το αλώνι σου και του οίνου από τον ληνόν σου δεν πρέπει να καθυστερήσης να τα δώσης στον Κύριον. [...] Το ίδιο επίσης θα κάμης και δια το μοσχάρι σου και δια το πρόβατόν σου και δια το μεταφορικόν σου μέσον. Επτά ημέρας θα θηλάζη την μητέρα του, κατά δε την ογδόην ημέραν θα το προσφέρης εις εμέ» (Έξοδος 22 29-30).
Ο Μεγαλοδύναμος «έσπερνε» κουτσούβελα ασυστόλως. Κατά τ’ άλλα ο Ιησούς είναι ο «μονογενής υιός» του:
«Και επεσκέψατο Κύριος την Άνναν, και έτεκεν έτι τρεις υιούς και δύο κόρες» (Βασιλείς Α. Β 21).
Οι «ιερές γραφές» προβλέπουν τα πάντα. Ακόμη και ποινές για τις περιπτώσεις κτηνοβασίας. Η δικαιοσύνη όμως καθώς είναι τυφλή, προβλέπει ποινή και για το…κτήνος (ζώο):
«Και ος αν δω κοιτασίαν αυτού εν τετράποδι θανάτω θανατούσθω και το τετράποδον αποκτενείτε. Και γυνή ήτις προσελεύσεται προς παν κτήνος βιβασθήναι αυτήν υπάυτού αποκτενείτε την γυναίκα και το κτήνος. Θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν» (Λευίτικον Κ 15-16).
Η θεραπεία απ’ το τσίμπημα φιδιού είναι απλούστατη. Αναμένεται και η θεραπεία της βλακείας:
«Ο Μωϋσής κατεσκεύασεν ένα χάλκινον όφιν, εστερέωσεν αυτόν εις ένα υψηλόν πάσσαλον και όταν ένα φίδι εδάγκωνεν Ισραηλίτην, αυτός έστρεφε τα βλέμματά του προς τον χάλκινον όφιν, εθεραπεύετο και διέφευγε τον θάνατον» (Αριθμοί 21 9).
Ελληνικά μεταφραστικά «λάθη»:
1. «Τώρα λοιπόν φονεύσατε όλους γενικώς τους άρρενας και κάθε γυναίκα, η οποία έχει έλθει εις συνάφειαν με άνδρα. Όλας δε τας αλλάς γυναίκας, τας παρθένους, αι οποίαι δεν ήλθον εις συνάφειαν με άνδρα τινά, κρατήσατέ τας αιχμαλώτους» (Αριθμοί 31 17-18). Αυτή είναι η ελληνική απόδοση του εν λόγω «θεϊκού» κειμένου. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι…: «Τώρα λοιπόν σκοτώστε κάθε αρσενικό ανάμεσα στα μικρά παιδιά και σκοτώστε κάθε γυναίκα που έχει γνωρίσει άντρα ξαπλώνοντας μαζί του. Αλλά όλες τις γυναίκες και παιδιά που δεν έχουν γνωρίσει άνδρα πλαγιάζοντας μαζί του, κρατήστε τις ζωντανές για τον εαυτό σας».
2. «Οι εχθροί θα συντρίψουν και τα παιδιά των ηττημένων εμπρός εις τα μάτια των επάνω στο έδαφος, θα λεηλατήσουν τα σπίτια των και θα πάρουν τας γυναίκας υπό την εξουσίαν των» (Ησαΐας 13 16). Μία ακόμη -απ’ τις πολλές- «εξομαλύνσεις» των ελληνικών μεταφράσεων. Το πραγματικό κείμενο (σύμφωνα με την αγγλική μετάφραση) έχει ως εξής: «Οι εχθροί θα συντρίψουν και τα παιδιά των ηττημένων εμπρός εις τα μάτια των επάνω στο έδαφος, θα λεηλατήσουν τα σπίτια των και θα πάρουν τας γυναίκας και θα τις διακορέψουν (βιάσουν)».
3. «Εγώ κατασκεύασα το φως και έκαμα το σκοτάδι. Επιφέρω και αποκαθιστώ ειρήνην αλλά και παραχωρώ να έρχονται συμφοραί και θλίψεις. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός, ο οποίος κάμνω όλα αυτά» (Ησαΐας 45 7). Στα αρχαία όμως, το κείμενο είναι πιο περιγραφικό: «ἐγὼ ὁ κατασκευάσας φῶς καὶ ποιήσας σκότος, ὁ ποιῶν εἰρήνην καὶ κτίζων κακά· ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν πάντα ταῦτα».
4. «Υπάρχουν τρεις μάρτυρες: το πνεύμα, το νερό και το αίμα, και τα τρία είναι ένα» (Α’ Ιωάννη 5 7). Και κάπου εδώ, με την βοήθεια της μετάφρασης-πλαστογράφησης, γεννιέται το τριαδικό πνεύμα: «Τπάρχουν τρεις μάρτυρες στον ουρανό: ο Πατέρας, ο Λόγος και το Άγιο Πνεύμα, και οι τρεις είναι ένα».
5. «Ει δε τις ασχημονείν επί την παρθένον αυτού νομίζει εάν ή υπέρακμος, και ούτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω. Ουχ αμαρτάνει. Γαμείτωσαν» (Παύλου Α’ Προς Κορινθίους, Κεφ. 7 36). Σε απλά ελληνικά: «Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι ντροπή που η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη, και έτσι πρέπει να γίνει, ότι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν (σ.σ.: Ο πατέρας με την κόρη)». Σύμφωνα όμως με την ελληνοχριστιανική απόδοση: «Aν, όμως, κάποιος νομίζει πως φέρεται σκληρά στην κόρη του, που θέλει κάποιον, αν αυτή είναι σε ώριμη ηλικία και είναι ανάγκη να γίνει έτσι, ας την αφήσει να κάνει αυτό που θέλει, δεν αμαρτάνει, ας παντρευτούν».
Ο «γενάρχης» Αβραάμ, φοβούμενος για τη ζωή του, αλλά και για προσωπικά οφέλη, ουσιαστικά εκπορνεύει τη γυναίκα του Σάρα, υποχρεώνοντάς την να πει στους Αιγύπτιους, ότι δεν είναι σύζυγός του, αλλά αδερφή του:
«Ιδού γνωρίζω ότι είσαι γυνή ευειδής. Θέλει συμβή λοιπόν ώστε καθώς σε γδώσιν οι Αιγύπτιοι, θέλουσιν ειπεί Γυνή αύτοΰ έιναι αύτη καί θέλουσι φονεύσει έμέ, έσέ δέ θέλουσι φυλάξει ζώσαν, είπε λοιπόν ότι είσαι αδελφή μου, διά να γίνει καλόν είς έμέ έξ αίτιας σου καί νά φυλαχθη ή ζωή μου». Η κυρία Αβραάμ, δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση και «θυσιάζεται» για το καλό τους: «Είδον οι Αιγύπτιοι την γυναίκα…και οι άρχοντες του Φαραώ είδον αυτήν και έπήνεσαν αύτην προς τον Φαραώ και ελήφθη η γυνή εις την οικίαν του Φαραώ. Τον δε Αβραάμ μεταχειρίσθησαν καλώς δι’ αυτήν, και είχε πρόβατα και βόας και όνους και δούλους και δούλας και όνους θηλυκός και καμήλους» (Γένεσις 10-13). Στην περίπτωση αποκάλυψης της απάτης τους (όπως συνέβη αργότερα, που επανέλαβαν το «κόλπο της αδερφής»), ο Αβραάμ έχει έτοιμη την απάντηση: «Και όμως αληθώς, αδελφή μου είναι, θυγάτηρ του πατρός μου, άλλ’ ουχί θυγάτηρ τής μητρός μου και έγινε γυνή μου» (Γένεσις Κ’ 12). Το κόλπο φαίνεται ότι πιάνει και το επαναλαμβάνει αργότερα και ο γιος του Ισαάκ, όπου παρουσιάζει κι αυτός την γυναίκα του Ρεβέκκα ως αδερφή: «Και κατοίκησεν ο Ισαάκ εν Γεράροις. Ηρώτησαν δε οι άνδρες του τόπου περί της γυναικός αυτού και είπεν, αδελφή μου είναι» (Γένεσις ΚΣ’ 6,7).
Οι άγγελοι προτιμούν το…μοσχαράκι γάλακτος:
«Ο δε Αβραάμ, έδραμεν εις τούς βόας, και έλαβε μοσχάριον απαλόν και καλόν και έδωκεν εις τον δούλον, ο δε έσπευσε να ετοιμάση αυτό έπειτα έλαβε βούτυρον και γάλα και τό μοσχάριον το όποιον ητοίμασεν, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών (των αγγέλων!) αυτός δε ύστατο πλησίον αυτών υπό το δένδρον και αυτοί έφαγον» (Γένεσις ΙΗ).
Ο ανηψιός του Αβραάμ ο Λωτ, η γυναίκα του και οι δύο κόρες του, σώζονται απ’ τα αμαρτωλά Σόδομα και Γόμορα, τα οποία δε μπόρεσε να σώσει συθέμελα ο Αβραάμ κι ας χρησιμοποίησε την διαπραγματευτική του δεινότητα (απ’ ευθείας με τον «Κύριο») προσπαθώντας να σώσει τις πόλεις απ’ τον οργισμένο θεό με όσο γίνεται χαμηλότερη απώλεια δικαίων. Έτσι ενώ άρχισαν απ’ τους πενήντα. Δέκα είναι το τελικό διαπραγματεύσιμο όριο. Η κυρία Λωτ (το όνομά της είναι άγνωστο) επειδή γύρισε να δει νοσταλγικά τους αλησμόνητους Σοδομίτες έγινε…τ’ αλατιού (στήλη άλατος). Σε λίγο οι κόρες του Λωτ πάνω στο βουνό όπου αγκομαχώντας καταφεύγουν γεμάτες απ’ τη σωτήρια δικαιοσύνη σε μια φιλόξενη σπηλιά, ξελογιάζουν ερωτικά τον φρεσκοσωσμένο πατέρα τους, ο οποίος αδιαμαρτύρητα μεθάει κάθε βράδυ, γιατί κάτι μεσά του τού ‘λεγε ότι το ποτό μέχρι αναισθησίας ταίριαζε πολύ στην περίπτωση του: « Ανέβη δε ο Λώτ από Σηγώρ και κατώκησεν εν τω όρει και μετ’ αυτού αι δύο θυγατέρες αυτού, διότι εφοβήθη να κατοίκηση εν Σηγώρ και κατοίκησεν εν σπηλαίω, αυτός και αι δύο θυγατέρες αυτού. [...] Και είπεν η πρεσβυτέρα προς την νεωτέρα… ελθέ ας ποτίσωμεν τον πατέρα ημών οίνον κι ας κοιμηθώμεν μετ’ αυτού. [...] Επότισαν λοιπόν και την νύκτα εκείνη τον πατέρα εαυτών οίνον, και σηκωθείσα η νεωτέρα εκοιμήθη μετ’ αυτοΰ και εκείνος δεν ενόησεν ούτε πότε πλαγίασεν αυτή και πότε εσηκώθη. Και συνέλαβαν αι δύο θυγατέρες τού Λώτ εκ του πατρός αυτών» (Γένεσις ΙΘ’ 30, ΙΘ’ 32, ΙΘ’ 35-36). Πρέπει εδώ να παραδεχθούμε ότι οι Σοδομίτες πρέπει να ήταν φανταστικά ανήθικοι για να εξοργίσουν τον θεό του Αβραάμ έως του συθέμελου αφανισμού τους. Ενώ στην περίπτωση Λωτ, μια απλή έστω και διπλή αιμομιξία δεν προκάλεσε όχι θεϊκό θυμό, αλλά ούτε το παραμικρό θλιμμένο σχόλιο! Πόσο πιο ανήθικοι όμως να ήταν από τον Λωτ, όταν τους πρόσφερε τις κόρες του (εξαίροντας μάλιστα και την παρθενιά τους), όταν αυτοί είχαν περικυκλώσει το σπίτι του, τη στιγμή μάλιστα που φιλοξενούσε τους απεσταλμένους αγγέλους του Θεού;: «Έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα, να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω και κάμετε εις αυτάς όπως φανή εις εσάς αρεστόν» (Γένεσις ΙΘ’ 8).
Ο «πατριάρχης» Ιακώβ γίνεται αντικείμενο συναλλαγής και «μισθώνεται» μεταξύ των δύο αδερφών συζύγων του. Η Ραχήλ παραχωρεί στην αδερφή της Λεία, το «προνόμιό» της να κοιμηθεί με τον κοινό τους σύζυγο, τον Ιακώβ, με αντάλλαγμα λίγους…μανδραγόρες:
«Καί υπήγεν ο Ρουβήν…και εύρηκε μαδραγόρας εν τω αγρώ και έφερεν αυτούς προς την Λείαν, την μητέρα αυτού, είπε δε η Ραχήλ προς την Λείαν, δός μοι, παρακαλώ από τους μανδραγόρας τού υιού σου. Η δε είπε προς αυτήν. Μικρόν πράγμα είναι, ότι έλαβες τον άνδρα μου; Και θέλεις να λάβης και τους μανδραγόρας του υιού μου; Και η Ραχήλ είπε. Λοιπόν ας κοιμηθή μετά σου ταύτην την νύκτα, δια τουςς μανδραγόρας του υιού σου, και ήλθεν ο Ιακώβ το εσπέρας εκ τoυ αγρού, και εξελθοϋσα η Λεία εις συνάντησιν αυτού είπε. Προς εμέ θέλεις εισέλθει, διότι σε εμίσθωσα τωόντι με τους μανδραγόρας του υιού μου. Και εκοιμήθη μετ’ αυτής» (Γένεσις Λ’ 14-16).
Ο Ιησούς ξεσπά σε μια συκιά και την…καταριέται, επειδή δεν έκανε σύκα…εκτός εποχής:
«Και ιδών συκήν από μακρόθεν έχουσαν φύλλα, ήλθεν ει άρα τι ευρήσει εν αυτή. Και ελθών επαυτήν ουδέν εύρεν ει μη φύλλα. Ου γαρ ην καιρός σύκων. Και αποκριθείς είπεν αυτή. Κηκέτι εκ σου εις τον αιώνα μηδείς καρπόν φάγοι» (Μάρκος ΙΑ13-14). Κι όπως μας πληροφορεί ο Ματθαίος «και εξηράνθη παραχρήμα η συκή» (Ματθαίος ΚΑ 19).
Τί γνώμη είχε άραγε για τους «θεόπνευστους» νόμους των προγόνων του ο Ιησούς Χριστός; Ενέκρινε τη βία και την κτηνωδία τους;:
«Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμον του Μωϋσέως ή την διδασκαλίαν των προφητών. Δεν ήλθα να καταλύσω αυτά, αλλά να τα συμπληρώσω. Διότι σας διαβεβαιώ πως έως ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, δεν θα παρέλθει από το νόμον, μέχρι να εκπληρωθούν τα πάντα. Εκείνος που θα καταλύσει μία από αυτές τις ελάχιστες εντολές και διδάξει με αυτό τον τρόπο τους ανθρώπους, θα ονομασθεί ελάχιστος στη βασιλεία των ουρανών. Εκείνος όμως που θα τις ακολουθήσει και θα διδάξει, θα ονομαστεί μέγας στη βασιλείαν των ουρανών» (Κατά ματθαίον 5 17-19).
«Και εκάλεσε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ και είπεν αυτώ. Αδάμ που εί;» (Γένεσις Γ 9).
«Πού έστιν Άβελ ο αδελφός σου;» (Γένεσις Δ 9).
Ο Θεός προτιμά τα παχιά πρόβατα και το αίμα τους από την αναίμακτη προσφορά καρπών που έκανε ο Κάιν, η οποία δεν άρεσε καθόλου στον Κύριο και θεωρήθηκε από αυτόν σαν ένα «κακό δώρο»:
«Μετά τινά χρόνον ο Κάιν προσέφερε θυσίαν στον Θεόν από τους καρπούς των αγρών του. Ο δε Άβελ προσέφερε και αυτός θυσίαν από τα πρωτότοκα των προβάτων του και μάλιστα από τα πλέον ευτραφή και παχιά. Ο δε Θεός είδε με ευμένειαν τον Αβελ και τα δώρα του. Εις τον Κάιν όμως και την θυσίαν του δεν έδωσε καμμίαν προσοχήν. Ένεκα τούτου ο Κάιν εδυσφόρησε πάρα πολύ κι εσκυθρώπασε το πρόσωπον αυτού. Ηρώτησε Κυριος ο Θεός τον Καιν· “διατί έγινες περίλυπος και κατέβασες οργισμένος τα μούτρα σου; Δεν γνωρίζεις ότι εάν προσφέρης δώρα ως θυσίαν στον αληθινόν Θεόν, δεν εκλέξης όμως τα καλά δώρα εις ένδειξιν ευλαβείας, αμαρτάνεις ενώπιον του Θεού; Αλλά ησύχασε· το κακόν είναι εις την εξουσίαν σου και δύνασαι αν θέλης να το νικήσης”» (Γένεσις 4 3-7).
Ο «Παντογνώστης» έχει χρεία…κατασκόπων για να μάθει τι γίνεται στη γη των Χαναναίων (εκ μέρους του εκλεκτού του λαού πάντα):
«Απόστειλον σεαυτώ άνδρας και κατασκεψάσθωσαν την γην των Χαναναίων» (Αριθμοί ΙΓ 3).
Ο μέγας Νομοθέτης, έχει προνοήσει για τα πάντα, ακόμα και για τις πιο απίθανες περιπτώσεις «παραβατικότητας»: Αν «πλακώνονται» στο ξύλο δυο άνδρες και στο σημείο εκείνο παρίσταται η σύζυγος, ενός εξ αυτών, τής απαγορεύεται να υπερασπιστεί τον άνδρα της, πιάνοντας τα…«δίδυμα» (όρχεις) τού αντιπάλου του. Αν διαπράξει κάτι τέτοιο, τιμωρείται κατ’ εντολήν τού Παντοδύναμου και Πανάγαθου, με κοπή τού χεριού της. Εδώ φανερώνεται ξεκάθαρα, η εκτίμηση που τρέφει ο Κύριος στους όρχεις, καθώς η ενδεχόμενη απώλεια της ζωής ενός εκ των αντιμαχομένων κατά την διάρκεια της μάχης, τίθεται σε δεύτερη μοίρα. Η μόνη απορία που μένει, είναι τί ακριβώς προέβλεψε ο Νομοθέτης στην «απίθανη» περίπτωση που η γυναίκα σώσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τον άντρα της (σκοτώνοντας π.χ. τον αντίπαλο με μια κοτρώνα):
«…εάν δε μάχωνται άνθρωποι [...] και προσέλθη η γυνὴ ενὸς αυτών εξελέσθαι τον άνδρα αυτής εκ χειρός τού τύπτοντος αυτὸν και εκτείνασα την χείρα επιλάβηται των διδύμων αυτού, αποκόψεις την χείρα αυτής» (Δευτερονόμιο 25 11).
Άνθρωπος είναι κι ο Θεός. Ξεχνάει που και που:
«Και ενεθυμήθη ο Θεός ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και διενοήθη» (Γένεσις ΣΤ 6).
Κι επειδή είναι άνθρωπος κι αυτός, έχει το δικαίωμα να κάνει και κάνα λάθος και να μετανοεί:
«Και Κύριος μετεμελήθη ότι εβασίλευσε τον Σαούλ επί Ισραήλ» (Βασιλείς Α. ΙΕ 35).
Από πού προκύπτει η βεβαιότητα ότι ο Θεός κατοικεί στον Ουρανό; Απ’ τα λεγόμενά του δεν φαίνεται να κοιτάζει προς τα κάτω:
«Άρω εις τον ουρανόν την χείρα μου» (Δευτερονόμιο ΛΒ 40).
Ο Κύριος προτείνει πρωτότυπους και γευστικούς τρόπους μαγειρικής. Διατάσσει τον προφήτη του Ιεζεκιήλ να ψήσει το φαγητό του μέσα σε ανθρώπινα…κόπρανα (λαϊκιστί: σκατά). Τελικά, μπρος στην εύλογη αντίδραση του Ιεζεκιήλ, ρίχνει νερό στο κρασί του και συμβιβάζεται με…βοδινά κόπρανα:
«Λάβε σεαυτώ πυρούς και κρίθας και κύαμον και φακόν και κέγχρον και όλυραν και εμβαλείς αυτά εις άγγος οστράκινον και ποιήσεις αυτά σεαυτώ εις άρτους…και εγκρυφίαν κρίθινον φάγεσαι αυτά εν βολβίτοις κόπρου ανθρωπίνης εγκρύψεις αυτά…και είπα μηδαμώς, Κύριε Θεέ του Ισραήλ…και είπε προς με ιδού δέδωκα σοι βόλβιτα βοών αντί των βολβίτων των ανθρώπων, και ποιήσεις τους άρτους σου επαυτών» (Ιεζεκιήλ Δ 9-15).
Ο Κύριος προνόησε και για το επιδόρπιο του Ιεζεκιήλ. Μετά από το θεσπέσιο γεύμα που προηγήθηκε, η καταβρόχθιση ενός ολόκληρου…βιβλίου είναι ότι καλύτερο. Το πιστοποιεί μάλιστα και ο ίδιος ο Ιεζεκιήλ, ο οποίος μας πληροφορεί ότι έχει γεύση μελιού (το βιβλίο…):
«Και ιδού χειρ εκτεταμένη προς με και εν αυτή κεφαλίς βιβλίου…και είπε προς με υιέ ανθρώπου κατάφαγε την κεφαλίδα ταύτην και λάλησον τοις υιοίς Ισραήλ…και διήνοιξε το στόμα μου και εψώμισε με την κεφαλίδα….και εγένετο εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκάζον» (Ιεζεκιήλ Γ 1-3).
Ο Κύριος πάει και…κατασκήνωση με τον εκλεκτό του λαό:
«Εγώ είμαι Κύριος κατασκηνών εν μέσω των υιών Ισραήλ» (Αριθμοί ΛΕ 34).
Σίγουρα ο Διάβολος είναι ο δημιουργός του Κακού;:
«Εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος,ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά» (Ησαΐας ΜΕ 7).
Ο Θεός απεχθάνεται τα…«κατασκευαστικά λάθη» του, ακόμα και των ζώων:
«Ο Θεός απεχθάνεται τα σωματικά ελαττώματα, ακόμα και στα θυσιαζόμενα σε αυτόν ζώα» (Έξοδος 12 5).
Ο Θεός, προάγει τη δουλεία και το δουλεμπόριο:
«Είπε δε ακόμη ο Νώε· “ευλογημένος ο Θεός του Σημ και ο Χαναάν θα είναι δούλος αυτού κατά την δικαίαν απόφασιν του Θεού”» (Γένεσις 9 26).
«Εάν Εβραίος πωλήση εις άλλον Εβραίον την θυγατέρα του ως δούλην, αυτή δεν θα εξέλθη ελευθέρα, όπως εξέρχονται αι δούλαι των ειδωλολατρών, αλλά εάν δεν ευχαριστήση τον κύριόν της, στον οποίον αυτή έχει δοθή ως δούλη, η ως σύζυγος δευτέρας σειράς, δύναται ο κύριός της να την πωλήση εις ομοεθνή του. Δεν έχει όμως το δικαίωμα, επειδή την κατεφρόνησε και την απέρριψε, να την πωλήση εις ειδωλολάτρην…». (Έξοδος 21 7-8).
«…Ο δούλος θεωρείται ότι είναι χρήμα του, ιδιοκτησία του» (σ.σ.: τού κυρίου του) (Έξοδος 21 21).
Κι ο Ιησούς όμως, δεν φαίνεται να έχει διαφορετική άποψη απ’ τον «πατέρα» του:
«Ας έχετε υπ’ όψιν σας, ότι δεν υπάρχει μαθητής ανώτερος από τον διδάσκαλόν του ούτε δούλος ανώτερος από τον κύριόν του» (Κατά Ματθαίον 10 24).
Κάνει όμως και κάποιες εξαιρέσεις:
«Εκείνος που θα αρπάξη κρυφίως ένα Ισραηλίτην και τον βασανίση και τον πωλήση κατόπιν ως δούλον θα τιμωρήται με θάνατον, εάν αποδειχθή η ενοχή του» (Έξοδος 21 17).
Η…εκσπερμάτωση έξω από τον κόλπο της γυναίκας (κοινώς «τράβηγμα»), είναι βαρύτατο αμάρτημα και τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών:
«Ο πρωτότοκος όμως αυτός υιός του Ιούδα έγινε φαύλος και κακός ενώπιον του Κυρίου, δι’ αυτό και ο Θεός τον εθανάτωσε. Μετά τον θάνατον του Ηρ είπεν ο Ιούδας στον υιόν του τον Αυνάν· “πάρε ως σύζυγον την χήραν του αδελφού σου, την Θαμάρ, ελθέ εις συνάφειαν με αυτήν και απόκτησε τέκνον δια τον αδελφόν σου, ο οποίος απέθανεν άτεκνος”. Ο Αυνάν, γνωρίζων πολύ καλά ότι το τέκνον, που θα εγεννάτο από την συνάφειάν του προς την γυναίκα του αδελφού του, δεν θα ήτο ιδικόν του, όταν ήρχετο εις συνάφειαν προς αυτήν, άφηνε το σπέρμα του να χύνεται εις την γην, δια να μη δώση τέκνον στον άτεκνον αδελφόν του. Το γεγονός αυτό εφάνη στον Θεόν πολύ κακόν, ο δε Θεός εθανάτωσε τον Αυνάν δια την κακήν αυτήν πράξιν» (Γένεσις 38 7-10).
Όμως Πανάγαθε, μήπως αντιφάσκεις λίγο;:
«Εκείνος ο οποίος θα λάβη ως σύζυγον την γυναίκα του αδελφού του, διαπράττει ακάθαρτον πράξιν. Απεκάλυψε την ασχημοσύνην του αδελφού του. Αυτός και εκείνη θα αποθάνουν άτεκνοι» (Λευιτικόν 20 21).
Ο Θεός είναι πανάγαθος, δίκαιος και φυσικά…αγαπά. Τεκμηριωμένο αυτό:
«Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν λέγων εκδίκει την εκδίκησιν» (Αριθμοί ΛΑ 1).
«Θεός ζηλωτής και εκδικών Κύριος, εκδικών Κύριος μετά θυμού, εκδικών Κύριος τους υπεναντίους αυτού και εξαιρών τους εχθρούς αυτού» (Ναούμ Α 2).
«Οργή Κυρίου εξήλθε θυμώδης, εξήλθεν οργή στρεφομένη, επασεβείς ήξει. Ου μη αποστραφή οργή θυμού Κυρίου, έως ποιήσει και έως καταστήση εγχείρημα καρδίας αυτού» (Ιερεμίας ΛΖ 23-24).
«…Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο θεός σου, θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσι με…» (Έξοδος Κ 5).
«Κόψει Κύριος πάντας τους λαούς, όσοι επεστράτευσαν επί Ιερουσαλήμ τακήσονται αι σάρκες αυτών εστηκότων αυτών επί τους πόδας αυτών, και οι οφθαλμοί αυτών ρυήσονται εκ των οπών αυτών, και η γλώσσα αυτών τακήσεται εν τω στόματι αυτών» (Ζαχαρίας ΙΔ 12).
«Και πατάξεις τον Αμαλήκ και Ιερίμ…και εξολοθρεύσεις αυτόν και αναθεματιείς αυτόν και πάντα τα αυτού και ου φείση απαυτού και αποκτενείς από ανδρός έως γυναικός και από νηπίου έως θηλάζοντος και από μόσχου έως προβάτου και από καμήλου έως όνου» (Βασιλείς Α. ΙΕ 3).
Ο Πανάγαθος, επιστρατεύει μέχρι και…σφήκες για να μην ξεφύγει κανείς απ’ την…«στοργή» του:
«Και τας σφηκίας αποστελεί Κύριος ο Θεός σου εις αυτούς, έως αν εκτριβώσιν οι καταλελειμένοι και οι κεκρυμμένοι από σου…και καταναλώσει Κύριος ο Θεός σου τα έθνη ταύτα από προσώπου σου κατά μικρόν-μικρόν ου δυνήση εξαναλώσαι αυτούς το τάχος, ινά μη γένηται η γη έρημος και πληθυνθή επί σε τα θηρία τα άγρια. Και παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου και απολείς αυτούς απωλεία μεγάλη, έως αν εξωλοθρεύσητε αυτούς» (Δευτερονόμιον Ζ 20).
Απ’ την «αγάπη» του δεν γλυτώνουν ούτε τραυματίες, ούτε παιδιά, αλλά ούτε και τα…ζώα:
«Διότι θυμός Κυρίου επί πάντα τα έθνη και οργή επί τον αριθμόν αυτών του απολέσαι αυτούς και παραδούναι αυτούς εις σφαγήν. Οι δε τραυματίαι αυτών ριφήσονται και οι νεκροί, και αναβήσεται αυτών η οσμή, και βραχήσεται τα όρη από του αίματος αυτών» (Ησαΐας ΛΔ 2).
«Και πατάξω πάντας τους κατοικούντας εν τη πόλει ταύτη,τους ανθρώπους και τα κτήνη,εν θανάτω μεγάλω και αποθανούνται» (Ιερεμίας ΚΑ 6).
«Εγενήθη δε μεσούσης της νυκτός και Κύριος επάταξε παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτω, από πρωτοτόκου Φαραώ του καθημένου επί του θρόνου έως πρωτοτόκου της αιχμαλώτιδος της εν τω λάκκω και έως πρωτοτόκου παντός κτήνους» (Έξοδος ΙΒ 29).
Κάνει όμως και καμμιά εξαίρεση. Για…τα ζώα:
«Και εγεννήθησαν οι πεσόντες εν τη ημέρα εκείνη από ανδρός και έως γυναικός δώδεκα χιλιάδες, πάντας τους κατοικούντας Γαι πλην των κτηνών και των σκύλων…κατά πρόσταγμα Κυρίου» (Ιησούς Ναυί Η 25-27).
Την πληρώνουν όμως τα…δέντρα και τα γλυπτά:
«Τους βωμούς αυτών καθελείτε και τας στήλας αυτών συντρίψετε και τα άλση αυτών εκκόψετε και τα γλυπτά των Θεών αυτών κατακαύσατε εν πυρί» (Έξοδος ΛΔ 13).
Αγάπε με ή…κάηκες:
«Επικατάρατα τα έκγονα της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γής σου…τα βουκόλια των βοών σου και τα ποίμνια των προβάτων σου…προσκολλήσαι Κύριος εις σε τον θάνατον…πατάξαι σε Κύριος εν απορία και πυρετώ και ριγεί και ερεθισμώ και ανεμοφθορία και τη ώχρα…πατάξαι σε Κύριος παραπληξία και αορασία και εκστάσει διανοίας…γυναίκα λήψη και ανήρ έτερος έξει αυτήν…πατάξαι σε Κύριος εν έλκει πονηρώ επί τα γόνατα και επί τας κνήμας και φάγη τα έκγονα της κοιλίας σου, κρέας υιών σου και θυγατέρων σου» (Δευτερονόμιο ΚΗ 15-69).
«Κατά δε την εκτέλεσιν του δια λιθοβολισμού θανάτου πρώτη η χειρ των μαρτύρων θα ρίψη τον λίθον κατά του καταδίκου, και κατόπιν θα ρίψουν λίθους τα χέρια του λαού. Ετσι δε θα αφαιρέσετε από ανάμεσά σας τον παραβάτην της θείας εντολής» (Δευτερονόμιον 17 7).
«Όποιος δεν μείνει ενωμένος μαζή μου, έχει ήδη πεταχθή έξω, όπως το άχρηστο κλήμα και θα ξηραθή και όπως οι άνθρωποι μαζεύουν τα κομμένα κλήματα, τα ρίπτουν στο πυρ και τα καίουν, έτσι και εκείνοι, που χωρισμένοι από εμέ μένουν άκαρποι και άχρηστοι, θα ριφθούν από τους αγγέλους στο πυρ της αιωνίου κολάσεως» (Κατά Ιωάννην 15 6).
«Θεόπνευστα» λόγια ανταποδοτικής «αγάπης»:
«Εάν συμπλακούν δύο άνδρες και κτυπήσουν γυναίκα έγκυον, εξέλθη δε το παιδίον ασχημάτιστον, ο ένοχος θα πληρώση αποζημίωσιν, την οποίαν θα ζητήση ο σύζυγος της γυναικός και την οποίαν θα επιβάλη το δικαστήριον. Εάν όμως το παιδί είναι τελείως διαμορφωμένον, ο ένοχος θα δώση ζωήν αντί ζωής· θα καταδικασθή εις θάνατον, σύμφωνα με τον νόμον της ανταποδόσεως, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, έγκαυμα αντί εγκαύματος, τραύμα αντί τραύματος, μώλωπα αντί μώλωπος» (Έξοδος 21 22-25).
Η θεϊκή λογική, σοφία και δικαιοσύνη, σ’ όλο της το μεγαλείο:
«Εάν κανείς κτυπήση και καταστρέψη τον οφθαλμόν του δούλου του η κτυπήση τον οφθαλμόν της δούλης του και τους τυφλώση, θα τους αφήση ελευθέρους αντί του οφθαλμού των» (Έξοδος 21 26).
Ο Κύριος απαγορεύει σαφώς τις θυσίες. Εκτός κι αν…:
«Εκείνος που προσφέρει θυσίαν εις τα είδωλα, θα καταδικάζεται, και θα εξολοθρεύεται δια θανάτου. Μονον στον Κύριον θα προσφέρετε θυσίας» (Έξοδος 22 20).
Απ’ όλα έχει ο «μπαξές». Και βρεφοκτονίες…:
«Μακάριος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα κρατήση εις τας χείρας του τα βρέφη σου και θα τα συντρίψη κτυπών αυτά στους βράχους» (Ψαλμοί 136 9).
Και κανιβαλισμό:
«Μια γυναίκα μου είπε· φέρε το παιδί σου να το φάγωμεν σήμερον, το δε δικό μου το παιδί θα το φάγωμεν αύριον. Πράγματι εψήσαμε το παιδί μου και το εφάγαμε. Και είπα προς αυτήν κατά την δευτέραν ημέραν· Φέρε τώρα το δικό σου το παιδί, δια να το φάγωμεν. Εκείνη όμως απέκρυψε το παιδί της» (Βασιλείς Δ’ 6 28-29).
Ο Κύριος δε μας τα λέει καλά… Αποκαλεί «ασχημοσύνη» το γυναικείο αιδοίο. Μα δικό του δημιούργημα δεν είναι;:
«Εάν κάποιος άνδρας κοιμηθή μετά γυναικός, η οποία ευρίσκεται εις την έμμηνον περίοδόν της, και ξεσκεπάση την ασχημοσύνην αυτής, την πηγήν της εκροής του αίματος, και αυτή εκουσίως απεκάλυψε την ροήν του αίματος αυτής, θα εξολοθρευθούν και οι δύο εκ μέσου της γενεάς αυτών» (Λευιτικόν 20 18).
Η ονείρωξη επιφέρει προσωρινή εξορία μετά καθαρμού:
«Εάν υπάρχει ανάμεσά σου άνθρωπος που δεν είναι καθαρός από την ακούσια νυχτερινή ρεύση, να βγαίνει έξω από το στρατόπεδο και να μην μπαίνει μέσα μέχρι το βράδυ. Όταν νυχτώσει, να λουστεί σε όλο το σώμα με νερό και με την δύση του ήλιου να ξαναμπαίνει στο στρατόπεδο» (Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15).
Προσέξτε πως και που…χέζετε (διακαθιζάνετε), γιατί ο Θεός κυκλοφορεί ανάμεσά σας. Μην πατήσει τα «κακά» (ασχημοσύνη) σας κατά λάθος:
«…και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου…» (Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15).
Ο Κύριος είναι σαφής. Οι Εβραίοι είναι ο εκλεκτός του λαός και τού υπόσχεται ότι θα επικρατήσει παντός έθνους:
«Ότι λαός άγιος εί Κυρίω τω Θεώ σου και σε προείλετο Κύριος ο Θεός σου είναι αυτώ λαόν περιούσιον παρά πάντα τα έθνη όσα επί προσώπου γης» (Δευτερονόμιο Ζ6).
«Αιτήσαι παρεμού και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γής. Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς. Και νυν βασιλείς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οι κρίνοντες την γην δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω» (Ψαλμός Β’).
«Εάν υπακούσετε στους λόγους μου και κάμετε όλα όσα θα σας είπω, θα είμαι εχθρός στους εχθρούς σας και θα αντιπαρατάσσωμαι εναντίον εκείνων, που ανθίστανται εις σας. Θα έχετε δε αυτήν την προστασίαν μου, διότι ο άγγελός μου θα προπορεύεται ως οδηγός σας και θα σας εισαγάγη εις την Χαναάν, όπου σήμερον κατοικούν οι Αμορραίοι, οι Χετταίοι, οι Φερεζαίοι, οι Χαναναίοι, οι Γεργεσαίοι, οι Ευαίοι και οι Ιεβουσαίοι. Αυτούς εγώ θα τους ξεπαστρέψω» (Έξοδος 23 22-23).
Ο Κύριος είναι μέγας «φιλέλλην», έχει δε, μια ολοφάνερη «εκτίμηση» στους Κρήτες:
«Διότι ενέτεινα σε Ιούδα, εμαυτώ εις τόξον, έπλησα τον Εφραίμ και εξαγέρω τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επαυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς, και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπιόνται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστηρίων» (Ζαχαρίας Θ 13-15).
«Ουαί οι κατοικούντες το σχοίνισμα της θαλάσσης πάροικοι Κρητών…και έσται Κρήτη νομή ποιμνίων και μάνδρα προβάτων» (Σοφονίας Β 4-6).
«Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν και ποιήσω εν αυτοίς εκδικήσεις μεγάλας και επιγνώσονται διότι εγώ Κύριος,εν τω δούναι την εκδίκησιν μου επαυτούς» (Ιεζεκιήλ ΚΕ 16-17)
Ο Παντοκράτωρ δεν είναι υλιστής, όπως οι κοινοί θνητοί. Ή μήπως είναι;:
«Εμόν το αργύριον και εμόν το χρυσίον, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Αγγαίος Β 8).
«Τας απαρχάς του σίτου από το αλώνι σου και του οίνου από τον ληνόν σου δεν πρέπει να καθυστερήσης να τα δώσης στον Κύριον. [...] Το ίδιο επίσης θα κάμης και δια το μοσχάρι σου και δια το πρόβατόν σου και δια το μεταφορικόν σου μέσον. Επτά ημέρας θα θηλάζη την μητέρα του, κατά δε την ογδόην ημέραν θα το προσφέρης εις εμέ» (Έξοδος 22 29-30).
Ο Μεγαλοδύναμος «έσπερνε» κουτσούβελα ασυστόλως. Κατά τ’ άλλα ο Ιησούς είναι ο «μονογενής υιός» του:
«Και επεσκέψατο Κύριος την Άνναν, και έτεκεν έτι τρεις υιούς και δύο κόρες» (Βασιλείς Α. Β 21).
Οι «ιερές γραφές» προβλέπουν τα πάντα. Ακόμη και ποινές για τις περιπτώσεις κτηνοβασίας. Η δικαιοσύνη όμως καθώς είναι τυφλή, προβλέπει ποινή και για το…κτήνος (ζώο):
«Και ος αν δω κοιτασίαν αυτού εν τετράποδι θανάτω θανατούσθω και το τετράποδον αποκτενείτε. Και γυνή ήτις προσελεύσεται προς παν κτήνος βιβασθήναι αυτήν υπάυτού αποκτενείτε την γυναίκα και το κτήνος. Θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν» (Λευίτικον Κ 15-16).
Η θεραπεία απ’ το τσίμπημα φιδιού είναι απλούστατη. Αναμένεται και η θεραπεία της βλακείας:
«Ο Μωϋσής κατεσκεύασεν ένα χάλκινον όφιν, εστερέωσεν αυτόν εις ένα υψηλόν πάσσαλον και όταν ένα φίδι εδάγκωνεν Ισραηλίτην, αυτός έστρεφε τα βλέμματά του προς τον χάλκινον όφιν, εθεραπεύετο και διέφευγε τον θάνατον» (Αριθμοί 21 9).
Ελληνικά μεταφραστικά «λάθη»:
1. «Τώρα λοιπόν φονεύσατε όλους γενικώς τους άρρενας και κάθε γυναίκα, η οποία έχει έλθει εις συνάφειαν με άνδρα. Όλας δε τας αλλάς γυναίκας, τας παρθένους, αι οποίαι δεν ήλθον εις συνάφειαν με άνδρα τινά, κρατήσατέ τας αιχμαλώτους» (Αριθμοί 31 17-18). Αυτή είναι η ελληνική απόδοση του εν λόγω «θεϊκού» κειμένου. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι…: «Τώρα λοιπόν σκοτώστε κάθε αρσενικό ανάμεσα στα μικρά παιδιά και σκοτώστε κάθε γυναίκα που έχει γνωρίσει άντρα ξαπλώνοντας μαζί του. Αλλά όλες τις γυναίκες και παιδιά που δεν έχουν γνωρίσει άνδρα πλαγιάζοντας μαζί του, κρατήστε τις ζωντανές για τον εαυτό σας».
2. «Οι εχθροί θα συντρίψουν και τα παιδιά των ηττημένων εμπρός εις τα μάτια των επάνω στο έδαφος, θα λεηλατήσουν τα σπίτια των και θα πάρουν τας γυναίκας υπό την εξουσίαν των» (Ησαΐας 13 16). Μία ακόμη -απ’ τις πολλές- «εξομαλύνσεις» των ελληνικών μεταφράσεων. Το πραγματικό κείμενο (σύμφωνα με την αγγλική μετάφραση) έχει ως εξής: «Οι εχθροί θα συντρίψουν και τα παιδιά των ηττημένων εμπρός εις τα μάτια των επάνω στο έδαφος, θα λεηλατήσουν τα σπίτια των και θα πάρουν τας γυναίκας και θα τις διακορέψουν (βιάσουν)».
3. «Εγώ κατασκεύασα το φως και έκαμα το σκοτάδι. Επιφέρω και αποκαθιστώ ειρήνην αλλά και παραχωρώ να έρχονται συμφοραί και θλίψεις. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός, ο οποίος κάμνω όλα αυτά» (Ησαΐας 45 7). Στα αρχαία όμως, το κείμενο είναι πιο περιγραφικό: «ἐγὼ ὁ κατασκευάσας φῶς καὶ ποιήσας σκότος, ὁ ποιῶν εἰρήνην καὶ κτίζων κακά· ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν πάντα ταῦτα».
4. «Υπάρχουν τρεις μάρτυρες: το πνεύμα, το νερό και το αίμα, και τα τρία είναι ένα» (Α’ Ιωάννη 5 7). Και κάπου εδώ, με την βοήθεια της μετάφρασης-πλαστογράφησης, γεννιέται το τριαδικό πνεύμα: «Τπάρχουν τρεις μάρτυρες στον ουρανό: ο Πατέρας, ο Λόγος και το Άγιο Πνεύμα, και οι τρεις είναι ένα».
5. «Ει δε τις ασχημονείν επί την παρθένον αυτού νομίζει εάν ή υπέρακμος, και ούτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω. Ουχ αμαρτάνει. Γαμείτωσαν» (Παύλου Α’ Προς Κορινθίους, Κεφ. 7 36). Σε απλά ελληνικά: «Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι ντροπή που η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη, και έτσι πρέπει να γίνει, ότι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν (σ.σ.: Ο πατέρας με την κόρη)». Σύμφωνα όμως με την ελληνοχριστιανική απόδοση: «Aν, όμως, κάποιος νομίζει πως φέρεται σκληρά στην κόρη του, που θέλει κάποιον, αν αυτή είναι σε ώριμη ηλικία και είναι ανάγκη να γίνει έτσι, ας την αφήσει να κάνει αυτό που θέλει, δεν αμαρτάνει, ας παντρευτούν».
Ο «γενάρχης» Αβραάμ, φοβούμενος για τη ζωή του, αλλά και για προσωπικά οφέλη, ουσιαστικά εκπορνεύει τη γυναίκα του Σάρα, υποχρεώνοντάς την να πει στους Αιγύπτιους, ότι δεν είναι σύζυγός του, αλλά αδερφή του:
«Ιδού γνωρίζω ότι είσαι γυνή ευειδής. Θέλει συμβή λοιπόν ώστε καθώς σε γδώσιν οι Αιγύπτιοι, θέλουσιν ειπεί Γυνή αύτοΰ έιναι αύτη καί θέλουσι φονεύσει έμέ, έσέ δέ θέλουσι φυλάξει ζώσαν, είπε λοιπόν ότι είσαι αδελφή μου, διά να γίνει καλόν είς έμέ έξ αίτιας σου καί νά φυλαχθη ή ζωή μου». Η κυρία Αβραάμ, δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση και «θυσιάζεται» για το καλό τους: «Είδον οι Αιγύπτιοι την γυναίκα…και οι άρχοντες του Φαραώ είδον αυτήν και έπήνεσαν αύτην προς τον Φαραώ και ελήφθη η γυνή εις την οικίαν του Φαραώ. Τον δε Αβραάμ μεταχειρίσθησαν καλώς δι’ αυτήν, και είχε πρόβατα και βόας και όνους και δούλους και δούλας και όνους θηλυκός και καμήλους» (Γένεσις 10-13). Στην περίπτωση αποκάλυψης της απάτης τους (όπως συνέβη αργότερα, που επανέλαβαν το «κόλπο της αδερφής»), ο Αβραάμ έχει έτοιμη την απάντηση: «Και όμως αληθώς, αδελφή μου είναι, θυγάτηρ του πατρός μου, άλλ’ ουχί θυγάτηρ τής μητρός μου και έγινε γυνή μου» (Γένεσις Κ’ 12). Το κόλπο φαίνεται ότι πιάνει και το επαναλαμβάνει αργότερα και ο γιος του Ισαάκ, όπου παρουσιάζει κι αυτός την γυναίκα του Ρεβέκκα ως αδερφή: «Και κατοίκησεν ο Ισαάκ εν Γεράροις. Ηρώτησαν δε οι άνδρες του τόπου περί της γυναικός αυτού και είπεν, αδελφή μου είναι» (Γένεσις ΚΣ’ 6,7).
Οι άγγελοι προτιμούν το…μοσχαράκι γάλακτος:
«Ο δε Αβραάμ, έδραμεν εις τούς βόας, και έλαβε μοσχάριον απαλόν και καλόν και έδωκεν εις τον δούλον, ο δε έσπευσε να ετοιμάση αυτό έπειτα έλαβε βούτυρον και γάλα και τό μοσχάριον το όποιον ητοίμασεν, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών (των αγγέλων!) αυτός δε ύστατο πλησίον αυτών υπό το δένδρον και αυτοί έφαγον» (Γένεσις ΙΗ).
Ο ανηψιός του Αβραάμ ο Λωτ, η γυναίκα του και οι δύο κόρες του, σώζονται απ’ τα αμαρτωλά Σόδομα και Γόμορα, τα οποία δε μπόρεσε να σώσει συθέμελα ο Αβραάμ κι ας χρησιμοποίησε την διαπραγματευτική του δεινότητα (απ’ ευθείας με τον «Κύριο») προσπαθώντας να σώσει τις πόλεις απ’ τον οργισμένο θεό με όσο γίνεται χαμηλότερη απώλεια δικαίων. Έτσι ενώ άρχισαν απ’ τους πενήντα. Δέκα είναι το τελικό διαπραγματεύσιμο όριο. Η κυρία Λωτ (το όνομά της είναι άγνωστο) επειδή γύρισε να δει νοσταλγικά τους αλησμόνητους Σοδομίτες έγινε…τ’ αλατιού (στήλη άλατος). Σε λίγο οι κόρες του Λωτ πάνω στο βουνό όπου αγκομαχώντας καταφεύγουν γεμάτες απ’ τη σωτήρια δικαιοσύνη σε μια φιλόξενη σπηλιά, ξελογιάζουν ερωτικά τον φρεσκοσωσμένο πατέρα τους, ο οποίος αδιαμαρτύρητα μεθάει κάθε βράδυ, γιατί κάτι μεσά του τού ‘λεγε ότι το ποτό μέχρι αναισθησίας ταίριαζε πολύ στην περίπτωση του: « Ανέβη δε ο Λώτ από Σηγώρ και κατώκησεν εν τω όρει και μετ’ αυτού αι δύο θυγατέρες αυτού, διότι εφοβήθη να κατοίκηση εν Σηγώρ και κατοίκησεν εν σπηλαίω, αυτός και αι δύο θυγατέρες αυτού. [...] Και είπεν η πρεσβυτέρα προς την νεωτέρα… ελθέ ας ποτίσωμεν τον πατέρα ημών οίνον κι ας κοιμηθώμεν μετ’ αυτού. [...] Επότισαν λοιπόν και την νύκτα εκείνη τον πατέρα εαυτών οίνον, και σηκωθείσα η νεωτέρα εκοιμήθη μετ’ αυτοΰ και εκείνος δεν ενόησεν ούτε πότε πλαγίασεν αυτή και πότε εσηκώθη. Και συνέλαβαν αι δύο θυγατέρες τού Λώτ εκ του πατρός αυτών» (Γένεσις ΙΘ’ 30, ΙΘ’ 32, ΙΘ’ 35-36). Πρέπει εδώ να παραδεχθούμε ότι οι Σοδομίτες πρέπει να ήταν φανταστικά ανήθικοι για να εξοργίσουν τον θεό του Αβραάμ έως του συθέμελου αφανισμού τους. Ενώ στην περίπτωση Λωτ, μια απλή έστω και διπλή αιμομιξία δεν προκάλεσε όχι θεϊκό θυμό, αλλά ούτε το παραμικρό θλιμμένο σχόλιο! Πόσο πιο ανήθικοι όμως να ήταν από τον Λωτ, όταν τους πρόσφερε τις κόρες του (εξαίροντας μάλιστα και την παρθενιά τους), όταν αυτοί είχαν περικυκλώσει το σπίτι του, τη στιγμή μάλιστα που φιλοξενούσε τους απεσταλμένους αγγέλους του Θεού;: «Έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα, να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω και κάμετε εις αυτάς όπως φανή εις εσάς αρεστόν» (Γένεσις ΙΘ’ 8).
Ο «πατριάρχης» Ιακώβ γίνεται αντικείμενο συναλλαγής και «μισθώνεται» μεταξύ των δύο αδερφών συζύγων του. Η Ραχήλ παραχωρεί στην αδερφή της Λεία, το «προνόμιό» της να κοιμηθεί με τον κοινό τους σύζυγο, τον Ιακώβ, με αντάλλαγμα λίγους…μανδραγόρες:
«Καί υπήγεν ο Ρουβήν…και εύρηκε μαδραγόρας εν τω αγρώ και έφερεν αυτούς προς την Λείαν, την μητέρα αυτού, είπε δε η Ραχήλ προς την Λείαν, δός μοι, παρακαλώ από τους μανδραγόρας τού υιού σου. Η δε είπε προς αυτήν. Μικρόν πράγμα είναι, ότι έλαβες τον άνδρα μου; Και θέλεις να λάβης και τους μανδραγόρας του υιού μου; Και η Ραχήλ είπε. Λοιπόν ας κοιμηθή μετά σου ταύτην την νύκτα, δια τουςς μανδραγόρας του υιού σου, και ήλθεν ο Ιακώβ το εσπέρας εκ τoυ αγρού, και εξελθοϋσα η Λεία εις συνάντησιν αυτού είπε. Προς εμέ θέλεις εισέλθει, διότι σε εμίσθωσα τωόντι με τους μανδραγόρας του υιού μου. Και εκοιμήθη μετ’ αυτής» (Γένεσις Λ’ 14-16).
Ο Ιησούς ξεσπά σε μια συκιά και την…καταριέται, επειδή δεν έκανε σύκα…εκτός εποχής:
«Και ιδών συκήν από μακρόθεν έχουσαν φύλλα, ήλθεν ει άρα τι ευρήσει εν αυτή. Και ελθών επαυτήν ουδέν εύρεν ει μη φύλλα. Ου γαρ ην καιρός σύκων. Και αποκριθείς είπεν αυτή. Κηκέτι εκ σου εις τον αιώνα μηδείς καρπόν φάγοι» (Μάρκος ΙΑ13-14). Κι όπως μας πληροφορεί ο Ματθαίος «και εξηράνθη παραχρήμα η συκή» (Ματθαίος ΚΑ 19).
Τί γνώμη είχε άραγε για τους «θεόπνευστους» νόμους των προγόνων του ο Ιησούς Χριστός; Ενέκρινε τη βία και την κτηνωδία τους;:
«Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμον του Μωϋσέως ή την διδασκαλίαν των προφητών. Δεν ήλθα να καταλύσω αυτά, αλλά να τα συμπληρώσω. Διότι σας διαβεβαιώ πως έως ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, δεν θα παρέλθει από το νόμον, μέχρι να εκπληρωθούν τα πάντα. Εκείνος που θα καταλύσει μία από αυτές τις ελάχιστες εντολές και διδάξει με αυτό τον τρόπο τους ανθρώπους, θα ονομασθεί ελάχιστος στη βασιλεία των ουρανών. Εκείνος όμως που θα τις ακολουθήσει και θα διδάξει, θα ονομαστεί μέγας στη βασιλείαν των ουρανών» (Κατά ματθαίον 5 17-19).
